Deze trip naar Londen was ingericht door Paul Van Caeneghem en toen mijn leerkracht voor het vak geschiedenis.
Dankzij hem leerde ik veel over Noord-Ierland, Ierland en het Baskenland.
Maar ook over Vlaanderen en zijn streven naar Onafhankelijkheid.
Van Caeneghem Paul Studeerde het regentaat Nederlands-Geschiedenis in Kortrijk (1962) en was achtereenvolgens leraar in het Rijksonderwijs in Avelgem en in de Bisdomkaai in Gent.
In 1957 werd Van Caeneghem lid van het Blauwvoetjeugdverbond en na de opheffing ervan in 1961 was hij medestichter en tot 1967 lid van de verbondsleiding van het Algemeen Diets Jongerenverbond.
Van 1967 tot 1972 was hij lid van Were Di, waar hij voorzitter werd van de jongerenwerking.
Binnen Were Di organiseerde hij werkkampen in Noord-Ierland en raakte sterk onder de indruk van Ierse historische personages als James Connoly.
Omdat bij Were Di louter het nationale werd belicht en het sociale nooit aan bod kwam, verliet hij de groep in 1972 en stichtte de Werkgroep Arbeid die opkwam voor een autonoom en socialistisch Vlaanderen.
Sinds 1971 liet Ierland Van Caeneghem niet meer los.
Hij organiseerde diverse werkkampen in Belfast waaruit later solidariteitscomités groeiden.
In 1992 stichtte hij het Bobby Sandsfonds, voor het promoten van de Ierse cultuur in Vlaanderen en de Vlaamse cultuur in Ierland.
Centraal hierin staat de Iers-Vlaamse uitwisseling ter ondersteuning van de Gaelic scholen.
Voor mij persoonlijk was Paul Van Caeneghem, een vriendelijk en sociale man.
Ik kwam hem een tiental jaren geleden nog tegen in Ledeberg waar hij toen woonde.
We zijn toen iets gaan drinken en zouden later nog eens afspreken.
Ik vernam via via, dat hij enkele jaren geleden, overleden zou zijn.
Deze trip was niet verplicht en daarom ingericht tijdens de paasvakantie van 1978.
Op foto 3 zien we Patrick Wychuyse (rechts) waar ik tot op vandaag nog vriend mee ben, Willem Erauw (links) en de andere ben ik zijn voornaam vergeten.(Diverse bronnen, NEVB en foto’s uit mijn verzameling)
Toen gisteren nog vandaag was 
Voor velen die in Groot Brittannië woonden was Ierland een groot zorgenkind dat wij;liever kwijt dan rijk waren. Nu na zovele jaren later zijn de vliegende mensenstukken en verbrand mensenvlees nog heel fris in mijn geest.
LikeLike