Rita Boelaert, bij moeder Planckaert vergeet ik mijn zorgen (Story 23 oktober 1981)
Categorie: Gent
R.I.P Sam Bogaerts
Op een dag belde de zakelijke directeur Vercauteren van het Ntg naar mij met de mededeling dat Sam Bogaerts een gesprek met mij wou.
Toen we samen in gesprek gingen vertelde hij mij zijn plannen met het Ntg
Daarna vroeg hij mij of ik zijn plannen kon begrijpen en hij kon rekenen op mijn samenwerking.
Natuurlijk kon hij op mij rekenen, want theater is inderdaad zoveel meer dan het podium en de toneelspelers.
Ik zal nooit vergeten hoe hij van de Minnemeers het salon maakte, een kweekvijver van jonge mensen met passie voor toneel.Waardoor het horecagedeelte ook plotseling deel uitmaakte van de zaal.
Ik denk ook met weemoed terug naar de producties Mario, ga eens open doen er werd gebeld, geschreven door Kamgurka. (heb nog altijd het kussentje uit die productie), De dienstlift, Wachten op Godot en Onder de torens.
Voor die laatste productie, vroeg hij mij, wetende dat ik bijna alles heb van Frank Sintatra of ik ook het nummer Dry Your Eyes kende en of ik ook de cover had van Frank Sinatra.
Natuurlijk had ik die versie en bezorgde hem dan ook spontaan en met trots die cover.
Deze versie zal dan ook gebruikt worden voor deze productie.Zoveel jaren later kwam ik hem tegen op de boekenmarkt in Gent.
Hij was op de hoogte dat ik één van de oprichters was van deze boekenmarkt.
Met een knipoog zei hij, dat hij niets minder had verwacht van mij.
Vandaag 120 jaar geleden, twee monumentale vrouwenbeelden, allegorieën op de Scheepvaart en de Arbeid, van de hand van Domien Van den Bossche, worden op de Verloren Broodbrug geplaatst.
“St.-Pieterbrugsken” of “’t Verlorenkost” was een allereerste benaming dd. 1429 voor een houten oeververbinding tussen de wijken Ekkergem en St.-Pieters.
’t Verlorenkoststraatje was toen nog gekend als “Strekels-aerde ten Spriete” en later “Verkensstraetje”.
De omgeving stond eeuwenlang bekend voor lastbreek- of losplaats, bleekweiden, kalk- en wijnlospaats en scheepstimmerwerf in gebruik.
Door haar ligging kreeg ze ook wel eens de naam “Leiebrugge buiten Cuupe” mee.
Een eerste smalle draaibrug geconstrueerd in 1754 verscheen na het graven van de Coupure.
In 1811, 1836 en in 1856 kwam er telkens een nieuwe brug te liggen.
Op 17 mei 1857 mochten bij de inhuldiging van de nieuwe brug voor de eerste maal ook rijtuigen over de brug.
De brug was amper 4m breed.
Een laatste draaibrug zal in 1873 geplaatst worden.
De grootste verandering kwam er na verbreding van de Verloren Broodstraat van 4m naar 12m waardoor een nieuwe brug noodzakelijk bleek.
Er werd op 4 juli 1898 aanvang genomen met de werken van een monumentale brug.
Op 30 september 1899 is de brug aan een gewicht van 18.000 kg blootgesteld waarna ze tot dienst van de gemeenschap behoorde.
Twee bronzen beelden de scheepvaart en de arbeid voorstellend sierden de brug vanaf 17 oktober 1901.
Sierlijke gaslantaarns fleurden de brug nog meer op.
Echter, tijdens WO I zijn de beelden tot oorlogsmateriaal versmolten.
Het begin van WO II betekende het einde van de brug.
Mei 1940 werd de brug opgeblazen bij de inval van de Duitsers.
De brug die wij nu kennen als de Verlorenkostbrug heeft verscheidene jaren van opbouw gekend.
Tijdens de oorlogsjaren werd op 29 juli 1941 gestart met de werken voor een nieuwe brug.
Ondertussen voorzag een noodbrug van 28m lang en 2.30m breed voor een vlotte oversteek van het Leiewater.
Eén der strengste winters van de eeuw (10.01.1942 tot 14.03.1942) dwarsboomde tijdelijk de plannen.
Pas op 26 maart 1942 mocht er verkeer over de brug.
Het zou nog tot na de oorlog duren vooraleer het nodige materiaal ter beschikking werd gesteld de brug af te werken. (Diverse bronnen, Geert Vandamme, foto 1 (Heidi Rogier), foto 2 voor 1898 (foto van http://www.Sint Pietersdorp.be en Ghendtsche Tydinghen 1980, Gent’s vroegste geschiedenis – Maurits Gysseling, Albert Sugg en de Belle Epoque in Gent, Beschryving der Stad Gend – JJ Steyaert en de Blog De Kuio, Gent)
Vandaag 55 jaar geleden, première van het toneelstuk Becket, of de eer Gods in het Ntg (15 oktober 1966)
De regie was in handen van Kris Betz en de toneelmeester was Bert Van Leemput.
Regie-assistent: Jo Decaluwe.
Met onder meer Jef Demedts, Werner Kopers, Jan Gheysens, Theo Op De Beeck, Edgard De Pont, Marc Leemans, Albert Hanssens, Roger De Bolder, Jo Delveaux, Jaak Vissenaken, Grete Verniers, Hugo Van Den Berghe, Suzanne Juchtmans, Eddy Asselbergs, Jo De Meyere, Blanka Heirman, Jan Moonen, Eric Raes, Cyriel Van Gent, Roger De Wilde, Lieven Decaluwe, Jacky Lammens en Dirk Neyrinck.
35 jaar geleden, de nieuwste stunt van de Gentse kunstenaar Frank Liefooghe
35 jaar geleden, te gast bij de Gentse slager Benito
Ik denk nog met weemoed terug aan zijn Provençaalse Pate, wat was die lekker.
Benito Plasschaert was een wereldberoemde en geprezen slager-charcutier, die een winkel had in de Bennesteeg in Gent.
Benito Plasschaert woon nu in Portugal waar hij geniet van zijn pensioen. (Diverse bronnen en Story 16 september 1986)
Vandaag 55 jaar geleden, première van het toneelstuk Koning Oedipus in het Ntg (17 september 1966)
Met Jef Demedts, Diane De Ghouy, Jo Delvaux, Robert Maes, Jaak Vissenaken, Cyriel Van Gent, Werner Kopers, Hugo Van Den Berghe en Eddy Asselbergs.
Koor: Roger Bolders, Berten De Bels, Jo Decaluwe, Jo De Meyere, Jan Gheysens, Eric Raes.
Thebaanse vrouwen: Chris Boni, Blanka Heirman, Lieve Moorthamer, Maria Verheyden en Greta Verniers.
Figuratie: onder meer met Marcel De Buck, Oswald Kielemoes, Gaby Meul en Walter Vos.
Toneelmeester: Bert Van Leemput en Regie-assistent Hugo Van Den Berghe.
35 jaar geleden, te gast bij Gentenaar Jan Briers, de maestro van het Festival van Vlaanderen.
20 jaar geleden, producer Green Velvet (echte naam Curtis Jones)te gast in Gent voor de opname van La La Land.
40 jaar geleden, Lester en Denwood bekijken hun nieuwe toekomst (Joepie 19 juli 1981)
60 jaar geleden, de stoere driemaster Mercator werd dobberend museum in Oostende
De Gentse groep Midnight Service wint Belgium Rock Concours (Joepie 13 juli 1986)
35 jaar geleden, Lily Castel, de collega’s laten me in de steek (Story 1 juli 1986)
Vandaag 32 jaar geleden, op een veiling bij Sotheby’s in Londen haalt het schilderij van Gentenaar Gustaaf De Smet, De blauwe Canpé de recordprijs van 550000 pond
Gustaaf De Smet werd geboren als zoon van de huisschilder-decorateur en fotograaf Jules De Smet.
Gustave had een 4 jaar jongere broer, de impressionistische Léon De Smet.
Beiden volgden de Gentse Academie.
Terwijl Gustave eerder onregelmatig volgde, was Léon een schitterend student.
De Smet trouwde in 1898 met Gusta Van Hoorebeke en bleef in Gent wonen.
Eerst in 1908 volgde hij zijn broer Léon naar Sint-Martens-Latem.
Daar ging hun aandacht eerder uit naar het impressionistische luminisme van Emile Claus, die in het nabijgelegen Astene verbleef, in zijn villa Zonneschijn.
Toen de Eerste Wereldoorlog uitbrak, week Gustave met zijn gezin en zijn vriend Frits Van den Berghe uit naar Nederland.
Van 1914 tot 1922 verbleven zij te Amsterdam, te Hilversum, te Laren en te Blaricum.
In Nederland leerde hij zowel het Duitse als het Hollandse expressionisme kennen, waarbij de Franse schilder Henri Le Fauconnier een voortrekkersrol speelde.
Dit betekende het grote keerpunt in zijn kunst.
Zijn enig kind, Firmin De Smet, overleed in 1918 toen hij twintig was, tijdens een spoorwegongeluk in het Nederlandse Weesp.
In 1922 keerde hij naar België terug, om samen met Frits Van den Berghe bij Permeke in te trekken, te Oostende.
Toen had hij toch al de Sélection-beweging op gang gebracht, met de Brusselse kunstkenners André de Ridder en Paul-Gustave van Hecke.
Na enige maanden trok hij weer naar zijn Leiestreek en in 1923 ging hij in Bachte-Maria-Leerne wonen en daarna in Afsnee, om zich ten slotte in 1927 in Deurle te vestigen.
In 1923 verscheen in de reeks Junge Kunst, een uitgave van Klinkhardt & Biermann in Leipzig, als Band 38 de eerste monografie van Gust De Smet met een dertigtal afbeeldingen.
Desmets expressionisme, met de eigen kubistische inslag, had op dat moment een hoogtepunt bereikt, met zijn circus- en kermistaferelen, zijn accordeonspelers en zijn evocaties van dorp en huis, doordrenkt van zijn specifiek coloriet.
Op dat ogenblik stond zijn expressieve kracht mijlenver van de visie van zijn broer Léon.
De Smet overleed op 66-jarige leeftijd te Deurle aan tuberculose.
In reactie op De Smets dood zei Permeke: “Hij was nooit klein.”
De Smets woonhuis wordt bewaard als lokaal museum, het Museum Gust De Smet, dat een duidelijk beeld geeft van de leefomgeving en het atelier.
Om de tand des tijds een beetje bij te vijlen heeft de gemeente gekozen om het museum te restaureren onder leiding van architect Maarten Dobbelaere.
De restauratie heeft plaatsgevonden in 2015-2016 en het museum is opnieuw geopend op 15 oktober 2016.
Het gebouw heeft opnieuw de uitstraling van weleer.
Je stapt als het ware binnen in het leven van Gust en Gusta De Smet. (diverse bronnen, Wikipedia en Foto 4 en 5 zijn oud huis , nu een museum)
40 jaar geleden, Gent door de eeuwen heen (juni 1981)
