Vandaag mag de Gentse actrice Suzy Van Herberghen 94 kaarsjes uitblazen.
Categorie: Gent
50 jaar geleden, weeklange schoolstaking leidt tot historische overwinning te Gent (De Post 20 december 1970)
60 jaar geleden, te gast bij de Gentse kunstschilder Jef Wauters.
Jef Wauters werd in 1927 geboren te Mariakerke als zoon van een Gents schoenenfabrikant.
Na zijn studies aan het Gentse Sint-Lievenscollege lokte een opendeurdag hem naar het Gentse Sint-Lucasinstituut.
Hij volgde er de lessen sierkunst, tekenen en schilderen bij Gerard Hermans en Maurice Tilley.
Later kreeg hij Jules De Sutter als leraar aan de Koninklijke Academie voor Schone Kunsten te Gent.
Jef Wauters zou van 1949 tot 1959 zelf doceren aan het Hoger Instituut Sint-Lucas te Gent, waar hij die eerste stappen naar de kunstwereld had gezet.
Jef Wauters was de schilder van Venetië, een stad waar hij zich jaarlijks herbronde.
De schetsen die hij daar maakte vormden zijn archief voor mysterieuze olieverven met kleurrijke figuren en beelden van het architecturale erfgoed van Venetië.
Daarnaast was Wauters bekend als schilder van ontroerende, expressieve kinderkopjes, verveelde strenge rechters, statige bisschoppen, fleurige boeketten, swingende jazzmusici en van de schoonheid van zijn lievelingsbloem, de iris.
Hij ligt begraven op het kerkhof van het Vlaamse kunstenaarsdorp Deurle, een deelgemeente van Sint-Martens-Latem.
Zijn oeuvre bevindt zich thans in binnen- en buitenlandse musea en in privéverzamelingen.(Diverse bronnen, De Post 25 december 1960 en Wikipedia)
35 jaar geleden, de Gentse formatie 2 Belgen (december 1985)
135 jaar geleden, nieuwjaarswensen aan de bewoners van Gent
60 jaar geleden, de Gentse film Want alles hebben gezondigd (Ons land december 1960)
Deze film was de eerste Nederlandstalige film over WO II in België.
Want allen hebben gezondigd was een productie van het Gentse Cinébel.
Deze maatschappij was nog erg jong.
In 1958 was de Gentse Belgische Filmonderneming opgericht.
Deze onderneming zorgde ervoor dat Gent zijn eigen productiehuis kreeg, naast de tot 1960 dominante Brusselse en Antwerpse maatschappijen.
De film werd geschreven en geregisseerd door Paul Berkenman.
Deze naam is eigenlijk een pseudoniem voor Roger Thienpondt.
Thienpondt was een Genste dichter, geboren in 1926.
Hij schreef onder andere de succesvolle gedichtenbundel Orfeus achterna in 1949.
Voor dit werk kreeg hij de prijs voor letterkunde van de Stad Gent.
Naast dichter was hij actief in het Vlaamse toneel.
Berkenman had ook een grote passie voor film.
Dit leidde tot enkele filmprojecten, waar Want allen hebben gezondigd een voorbeeld van is.Berkenman werkte voor deze film voor de tweede keer samen met de dramaturg Raymond Cogen.
Hun eerste langspeelfilm was Prelude tot de dageraad, een romantische film die werd uitgebracht in 1959.
Met deze film wouden Berkenman en Cogen de onzin van de oorlog aanklagen.
Hoewel het thema van de Jodenvervolging het uitgangspunt is van het verhaal, zei Cogen dat dit thema slechts de achtergrond is van een klassiek noodlotsverhaal.
Het doel van beide filmmakers was met andere woorden niet een film te maken over de Jodenvervolging in België, maar dit thema was het best geschikt als achtergrond voor wat ze wel wouden vertellen.
De structuur van de film Want allen hebben gezondigd bestaat uit flashbacks van een Joodse vertelster, die tussen de stukken door mijmert over Wereldoorlog II.
Het voornaamste motief in de film is de schuldvraag, die al beantwoord wordt in de titel: Want allen hebben gezondigd. Berkenman en Cogen tonen aan de kijker een meer complexe schuldvraag dan wat ze gewoon zijn uit andere films.
Waar tot dan toe alles zwart- wit werd voorgesteld, een patriottisch volk tegenover een agressieve bezetter, is er in deze film veel meer aandacht voor de grijswaarden.
Zo is de ‘zwarte’ Von Lehndorf helemaal niet zo overtuigend als ‘vijand’, is de notaris ‘schuldig’ omdat hij ver gaat in zijn accommodatie en is de verzetsheld helemaal niet heroïsch wanneer hij totaal overbodig een medemens vermoordt.
De periodisering van de film is moeilijk te bepalen.
Aangezien de jodenvervolging aan bod komt, kunnen we stellen dat het na 1942 is, aangezien dan pas de vervolgingen in België op gang kwamen.
In Want allen hebben gezondigd zien we een heel andere beeldvorming van de Duitsers en het verzet dan in de films van de Franstalige filmmakers die ik tot hiertoe heb besproken.
In de plaats van een verheerlijking van het verzet, zien we een nuancering van hun vermeende heldhaftigheid.
Ook de mythe dat de Duitse bezetters allemaal onmenselijke nazi’s waren, wordt in deze film ontkracht.
Op het eerste zicht is deze film een aanklacht tegen de oorlog en het racisme tegenover de Joden. Maar als we de film plaatsen in de Belgische maatschappelijke context van een gespleten oorlogsherinnering, krijgt de film nog een tweede betekenis.
De film roept namelijk impliciet op om de harde beschuldigingen tegenover collaboratie te herbekijken.
Zo kan Von Lehndorf vergeleken worden met een collaborateur: hij staat weliswaar aan de Duitse kant, maar gaat daarom nog niet akkoord met de nationaal-socialistische theorieën.
De notaris kan op zijn beurt gezien worden als een symbool voor de accommodatiepolitiek van de Belgische elite: ook hen treft schuld.
De moord op Von Lehndorff ten slotte kan gelezen worden als symbool voor de wraakacties van het verzet op collaborateurs of de onrechtvaardige repressie.
Waarom in deze film collaboratie en repressie, thema’s die nochtans nog steeds actueel waren in Vlaanderen, niet expleciet voorkomen, kan verklaard worden door het feit dat er op deze zaken nog steeds een taboe rustte.
De tijd was nog niet rijp voor zo een film. (Ons Land 19 november en scriptie Voor vorst, voor waarheid of voor kijkcijfers? Beeldvorming van Wereldoorlog II in de Belgische film van Maaike Van Melckebeke).
60 jaar geleden, de Gentse kunstenaar Oscar Bonnevalle met zijn tentoonstelling Ballet op een palet in de galerij Bernheim in Parijs
Oscar Bonnevalle werd geboren op 16 februari 1920 in Gent, hij was de zoon van de fabrieksarbeider Hector Bonnevalle en de huishoudster Eliza Monsart.
Zijn vader sterft als Oscar nog zeer jong is en zijn moeder neemt de zorg voor hem op zich. Ze ontdekt al vroeg zijn talent en stimuleert hem om dit te ontwikkelen, wat niet evident was voor het milieu waarin ze leefde.
Vanaf 1933 volgt hij de lessen aan de Academie in Gent bij Jos Verdegem en Oscar Coddron en aan de school Arts et Métiers in Gent bij Herman Verbaere.
Op zijn zeventien stelt hij voor het eerst tentoon en behaald een eerste prijs schilderkunst en de gouden medailles voor schilderkunst en tekenen naar levend model.
Als de Tweede Wereldoorlog uitbreekt, vlucht hij naar de Auvergne in Frankrijk, maar heimwee doet hem terugkeren en hij debuteert als theaterdecorateur en kostuumontwerper.
Om aan de opeising voor werk in Duitsland te ontsnappen gaat hij in 1942 in dienst bij de Tussengemeentelijke Maatschappij voor Waterbedeling van Vlaanderen in Gent, waar hij uiteindelijk dertig jaar zal blijven werken.
Oscar wordt onder de wapens geroepen in 1945 en vervult zijn dienstplicht in Engeland.
Tijdens zijn diensttijd schildert hij kantines maar ook aquarellen en onder het pseudoniem Bonny publiceert hij karikaturen, wat hij jaren zal blijven doen voor het dagblad Vooruit.
Hij treedt in het huwelijk met Marie-Louise Guyssens in 1949.
In die periode reist hij frequent naar het buitenland om zijn kunst te vervolmaken en in 1953 heeft hij een eerste buitenlandse tentoonstelling in Parijs samen met Frans Masereel
Oscar Bonnevalle was ook zeer actief in het ontwerpen van postzegels.
Hij kwam voor het eerst in contact met de filatelie in 1962 en het bleef vanaf dan een van zijn grote passies.
In 1962 vroeg men hem een postzegel te ontwerpen voor de voor de 350ste verjaardag van de Gentse Schermersgilde Sint Michiels. Zin zegels zijn een groot succes en dat is het begin van een uitzonderlijke carrière op dat domein.
Voor de Belgische post ontwerpt hij meer dan 155 zegels en voor het buitenland een veelvoud daarvan, vooral voor Afrika.
In 1967 ontvangt hij in Lissabon de prijs van de Europese Postunie voor zijn Europazegels.
Op 30 maart 1996 wordt er een postzegel gewijd aan Oscar Bonnevalle uitgegeven ter herinnering aan hem.
De zegel is een ontwerp van P.P.G. De Schutter, met op de achtergrond het schilderij Gelatenheid van Bonnevalle uit 1981.
Het werk toont de vervuilende moderne tijd die ongenadig oprukt naar een vervlogen Bonnevalle landschap.
Vandaag 105 jaar geleden, de geboorte van Romain Deconinck.
20 jaar geleden, Eric Joly van AA Gent in de P Magazine december 2000
Vandaag 40 jaar geleden, overlijdt de Gentse schilder Camille D’Havé.
Camille D’Havé is geboren in Gent op de eerste mei in 1926.
Hij was een klasgenoot van Raveel en Hugo Claus linkte hem aan Goya en Picasso.
Camille D’havé was in de jaren 1940 lid van de Gentse kunstenaarsgroepering La Relève.
Vijf jaar geleden verscheen het boek Camille D’havé & La Relève van Willem Elias D’havé.
Dit boek toont een zestigtal werken van zijn hand en confronteert die ook met schilderijen van de La Relève-kunstenaars, onder wie Roger Raveel en Jan Burssens.
‘Een verbeeldingsrijke realist’, noemt auteur Willem Elias D’havé – doelend op de vreemde creaturen en fantasietaferelen die zijn werken kenmerken, maar ook op de boodschap over mens en wereld die hij ermee poneerde.
Want dat is het grote thema van de kunstenaar: de mens als een tot falen gedoemd wezen.
Naast de bijdragen van Elias vindt u ook teksten van Pjeroo Roobjee, Roger Marijnissen en Hugo Claus, aangevuld met een aantal interviews, met o.a. Flor Bex.
Camille D’Havé is 54 jaar geworden en ligt begraven op het kerkhof van Sint-Amandsberg.
Vandaag 55 jaar geleden, Patrick Sercu en Eddy Merckx winnen de Zesdaagse van Gent.
Vandaag is het ook al 40 jaar geleden dat de Gentse kunstschilder Maurice de Clercq is overleden.
Aan de academie in Gent studeerde hij samen met Roger Raveel, Pierre Vlerick, Antoon de Clercq en Camille D’havé.
Hij kreeg er les van Jos Verdegem.
Het allereenvoudigste voorwerp wordt uit de banaliteit geheven en tot kunstwerk gepromoveerd.
Het spreekt vanzelf dat alleen een echte kunstenaar daarin slaagt.
En Maurice de Clercq behoorde daar ongetwijfeld toe, ook al heeft hij in zijn geboortestad Gent steeds weinig erkenning gekregen.
Zoals voor vele anderen moest die erkenning ook weer uit het buitenland komen.
De voorwerpen die Maurice de Clercq schilderde, zijn op zijn minst op de werkelijke grootte weergegeven.
Soms vergrootte hij ze zelfs om het banale indrukwekkender te maken.
Hij wilde er een blikvanger van maken. Meteen viel ook het perspectief weg, want alles kwam immers op de voorgrond te staan.
Er bestond gewoon geen achtergrond meer. Toch wilde Maurice de Clercq de al te nuchtere werkelijkheid vermijden.
Hij heeft het realisme dan ook steeds een vleugje lyriek geschonken.
Net zoals destijds de Vlaamse expressionisten een heel eigen schilderkunst hebben gevonden, die geënt was op het Duitse expressionisme, heeft ook Maurice de Clercq een Vlaams hyperrealisme gevonden, dat geënt was op het Amerikaanse.
Zo bleef deze Vlaamse hyperrealist in zijn werk steeds nauw betrokken bij de mens, zelfs al werd de mens er niet in uitgebeeld.
Want aan de schijnbaar objectieve uitbeelding van een paar strandstoelen of een gordijn voor een raam gaat steeds een subjectieve keuze van een detail uit een hoeveelheid waargenomen objecten vooraf.
Dit detail is nooit willekeurig gekozen, maar beantwoordt aan de persoonlijke gevoelswereld van de kunstenaar.
Het typisch Vlaamse karakter van Maurice de Clercqs hyperrealisme verklaart ongetwijfeld zijn succes in het buitenland.
De werkelijkheid was voor hem spannender geworden dan de rijkste fantasie.
Een boeiend avontuur werd door de dood plotseling afgebroken.(Diverse bronnen, Willem M. Roggeman en foto’s De Post 6 juli 1980)
De grootste ijskelders van Europa bevinden zich in de Sint-Pietersnieuwstraat in Gent.
Tijdens de bouw van studentenwoningen in de Sint-Pietersnieuwstraat, ontdekte een kraanman in 1998 plots een enorm gat onder een vloerplaat.
Hij keek erdoor en tot zijn stomme verbazing zag hij een holte waar zijn kraan met gemak in zou kunnen verdwijnen.
De geschiedenis van de industriële site van de Hoveniersberg vangt aan in 1855 met de aankoop van het Emmaüskasteeltje met lusttuin, pakhuis en verschillende percelen aan de Hoveniersberg en Sint-Pietersnieuwstraat door François Donny, eminent wetenschapper gespecialiseerd in scheikunde en voedingsleer, later hoogleraar aan de Gentse universiteit en bedrijfsleider.
Zijn kennis van scheikunde en voedingsleer bracht hij ook in de praktijk met de oprichting van een “Mineraalwater fabriek” zogenaamd “Blandin” in 1856 en de ontleding van de minerale eigenschappen van het water.
Het mineraalwater werd door boringen via een “abyssinische put” uit belangrijke waterlagen in de Blandijnberg opgehaald.
De geologische opbouw van deze getuigenheuvel met een afwisseling van zand- en leemlagen vormt ook een natuurlijke filter van ongeveer 20 meter.
Langs de Hoveniersberg werd een laboratorium annex fabriek van scheikundige producten opgericht waar Donny zijn uitvindingen ontwierp en uittestte.
In de jaren 1870 breidde hij zijn bedrijf uit met een stoombrouwerij met magazijnen, tunnel met hijstoren en ijskelders.
Voor de bouw van deze ijskelders werd, volgens de studie van G. Donny de geologische structuur van de bodem goed bestudeerd.
De plannen van de “Brasserie et usines du petit château d’Emaüs”, nu bewaard in het Museum voor Industriële Archeologie en Textiel te Gent, tonen duidelijk de inplanting, plattegrond en doorsneden van de toen opgerichte gebouwen, onder meer van de al beschermde tunnel en hijstoren in de flank van de Blandijnberg.
Opmerkelijk op deze doorsnede is de aanduiding van twee ondergrondse ruimten in de vorm van een “dame jeanne”, de eigenlijke ijskelders.
Het oorspronkelijk logo van de brouwerij was een voorstelling van het Emmaüskasteeltje met de brouwerijgebouwen en toren op de achtergrond en met het opschrift: “Brasserie & Glacière du Petit Château d’Emaüs”.
Het was het belangrijkste bedrijf in deze branche te Gent in het laatste kwart van de 19de en het eerste kwart van de 20ste eeuw.”
Vandaag zijn het de grootste van Europa.
De ijskelders kan je het beste vergelijken met twee reusachtige thermosflessen die in baksteen in de grond gebouwd werden.
De grootste kelder heeft een diameter van 15 meter op het breedste punt en een inhoud van ongeveer 2.200 kubieke meter, de tweede heeft een diameter van 10 meter.
“Het ijs voor brouwerij Blandinberg werd per schip aangevoerd vanuit Scandinavië.Op de Muinkkaai werd het op karren geladen en via een (nog bestaande) onderaardse gang naar de ijskelders gevoerd.
De brouwerij lag lager op de helling dan de ijskelders.
Voorlopig kun je de ijskelders alleen bezoeken als onderdeel van een gidsbeurt door Gent.(Geert Houck, Erfgoed Vlaanderen en Foto 1 ijsblokken werden per schip vervoerd en met een tang opgehesen, Foto 2 de bolle bovenkant van de grootste ijskelder met op de achtergrond het Emmaüskasteeltje, Foto 3 etiket van het spuitwater dat op de Blandijnberg werd gebotteld)
Vandaag 71 jaar geleden, Slag om het Gravensteen.
Op 16 november 1949 verschansen 138 studenten (onder wie één meisje) zich in het Gentse Gravensteen en dit als protest tegen de stijging van de bierprijs van 3 naar 4 frank.
In alle auditoria van de unief gingen die dag briefjes rond om de studenten op te roepen om in de namiddag en masse naar het kasteel te komen.
136 studenten betraden het Gravensteen met een stootkar vol overrijp fruit en dito groenten en ze barricadeerden de poorten.
Al vlug verschenen er op de kantelen bordjes met leuzen als Uylenspiegel is nog niet dood en Bier aan drie frank de pot.
In het begin bleef het vrij rustig, tot twee agenten voorbij fietsten en een stuk fruit tegen hun hoofd kregen.
Er werden massaal veel rijkswachters, agenten en brandweerlui opgetrommeld om het protest in de kiem te smoren.
Maar de eerste twee uur werden ze bedolven onder een regen van fruit en graszoden.
Na een paar uur vonden de ordehandhavers dan toch een zwakke plek, de toren boven de poort die niet bezet was.
Via een brandweerladder bereikten ze de toren, waar ze met hun wapenstokken een einde maakten aan het studentenfeestje.
Omdat het publiek de grap wel kon smaken, werden de studenten niet vervolgd.
Elk jaar herdenken de Gentse studenten de moedige bezetting van hun voorgangers.
Niet met rot fruit, maar wel met trompetten, vlaggen en liters Rodenbach.
In 2012 kreeg de herdenking een extra toets doordat aan de ingang van het Gravensteen een bord onthuld werd om de Slag om het Gravensteen te herdenken. (diverse bronnen, Elienne Langendries en Anne-Marie Simon-Vanderm)
100 jaar geleden, bouwwerken gestart voor de nieuwe Grand Bazar in de Veldstraat in Gent.
De Grand Bazar ontstond uit de Maison Universelle.
Dit pand en drie aangrenzende winkels met mooie oude gevels werden in 1920 gesloopt voor de bouw van de nieuwe Grand Bazar.
Het monumentale pand was georganiseerd rond een centrale vide.
In 1942 kreeg het pand zijn eerste herinrichting door de Brusselse binnenhuisarchitect Georges De Jonckheere.
In 1985 heropende het pand als een filiaal van de Innovation. (diverse bronnen, Hendrik Defoort, Wout De Vuyst )
