Foto's, en reportages en voor 95 % niet terug te vinden op Google uit ons ver verleden, over Gent, Vlaanderen, film, muziek, sport, politiek en zoveel meer uit tijdschriften en kranten en jaarboeken. Vanaf de jaren 1900 tot en met gisteren. Meer foto's en artikelen terug te vinden op onze Fb groep Gisteren nog vandaag en de Fb groep Weetjes over popmuziek
Teleurgesteld in mannen, de media en de mensheid geeft ze al haar geld, liefde en aandacht om – daar waar ze kan – dierenleed te bestrijden.
Vanuit Parijs is haar Bardot Foundation dagelijks bezig om geld in te zamelen en dieren te redden. (foto’s uit de Post 28 augustus 1962)
Hij was de zoon van apotheker Armand Cooremans en Emma Dons.
Cooremans promoveerde tot doctor in de rechten en werd licentiaat in de economische en de financiële wetenschappen aan de ULB.
Hij werd beroepshalve advocaat en hoogleraar aan de ULB en was ook vrijmetselaar.
Van 1928 tot 1934 was hij privésecretaris van minister van Buitenlandse Zaken Louis Hymans, waarna hij in 1940 enkele maanden secretaris was van minister van Justitie Paul-Emile Janson.
Tijdens de Tweede Wereldoorlog was hij de nationale chef van de dienst Inlichtingen voor de Belgische Regering in Londen, waarmee hij in feite deel uitmaakte van het Verzet.
Hij werd politiek actief voor de Liberale Partij en vervolgens de PVV-PLP.
Voor deze partij werd hij in 1933 verkozen tot gemeenteraadslid van Brussel, waar hij van 1945 tot 1956 schepen en van 1957 tot 1975 burgemeester was.
In 1976 verliet hij de Brusselse gemeenteraad.
Als burgemeester van Brussel was hij de voorzitter van Expo 58.
Bovendien zetelde hij van 1944 tot 1946 en van 1949 tot 1960 voor het arrondissement Brussel in de Kamer van volksvertegenwoordigers.
Hij kwam te overlijden op 22 februari 1985 (Diverse bronnen, Wikipedia en foto’s augustus 1962)
In 1961 begeleidde Chessens echtgenoot Bob Finkbine een groep middelbare scholieren op een Europese tournee, waar hij een vrij verkrijgbare kalmerende middelen kocht en de rest mee naar huis nam.
Chessen nam 36 van de pillen in de vroege stadia van haar vijfde zwangerschap, niet wetende dat ze thalidomide bevatten, dat misvormingen bij de foetus kan veroorzaken.
Het is bekend onder merknamen zoals Softenon (Nederland en België), Contergan (Duitsland), Distaval, Neurosedyn, Isomin, Kedavon, Telergan en Sedalis.
Haar arts adviseerde haar een therapeutische abortus te ondergaan, het enige type dat destijds in Arizona was toegestaan.
Om het gevaar van thalidomide bekend te maken, nam Chessen contact op met de Republiek Arizona.
Hoewel haar anonimiteit verzekerd was, werd haar identiteit niet geheim gehouden.
De media identificeerden haar als “Mrs. Robert L. Finkbine” en “Sherri Finkbine”, hoewel ze die naam persoonlijk niet gebruikte.
Na de publicatie van het verhaal van Chessen in de krant.
Vroeg het ziekenhuis en zijn personeel de verzekering dat het niet zou worden vervolgd.
Toen een dergelijke verzekering niet kwam, werd de geplande abortus geannuleerd.
Toen haar arts om een gerechtelijk bevel vroeg om door te gaan met de abortus, werden zij en haar man publieke figuren.
Ze kregen brieven en telefoontjes en een paar brieven bevatten zelfs doodsbedreigingen.
Daardoor werd zelfs de FBI ingeschakeld om haar te beschermen.
Ze verloor ook haar baan als gastvrouw Miss Sherri, haar rol in de kindershow Romper Room van de plaatselijke tv in Phoenix.
Ook haar verzoek tot abortus werd afgewezen door rechter Yale McFate, die vond dat hij niet de bevoegdheid had om een beslissing over de zaak te nemen.
Chessen probeerde naar Japan te gaan om een abortus te laten plegen, maar kreeg van de Japanse consul geen visum.
Zij en haar echtgenoot vlogen toen naar Zweden, waar zij een succesvolle en wettelijke abortus verkreeg, wat terug een kleine controverse veroorzaakte in haar thuisland.
De Koninklijke Zweedse Medische Raad keurde het verzoek positief om abortus te mogen doen op 17 augustus 1962.
De operatie werd de volgende dag uitgevoerd.
De Zweedse verloskundige die de abortus uitvoerde, vertelde Chessen dat de foetus geen benen en slechts één arm had en het niet zou hebben overleefd.
De controverse werd in 1992 de basis voor een voor tv gemaakte film, A Private Matter, met Sissy Spacek in de hoofdrol.
Bijna 10.000 kinderen waren inmiddels geboren met een aandoening ten gevolge van de medicatie, de helft daarvan in West-Duitsland, het middel was daar zonder recept verkrijgbaar.
Opvallend is dat de Verenigde Staten gespaard bleven.
De FDA, de beoordelende instantie, liet thalidomide nooit op de Amerikaanse markt toe, op aandringen van dokter Frances Oldham Kelsey.(Diverse bronnen, Wikipedia en Paris Match 28 augustus 1962)
Toen gisteren nog vandaag was 