Foto's, en reportages en voor 95 % niet terug te vinden op Google uit ons ver verleden, over Gent, Vlaanderen, film, muziek, sport, politiek en zoveel meer uit tijdschriften en kranten en jaarboeken. Vanaf de jaren 1900 tot en met gisteren. Meer foto's en artikelen terug te vinden op onze Fb groep Gisteren nog vandaag en de Fb groep Weetjes over popmuziek
Meert groeide op in Parijs waar ze drama volgde aan de Cours Cochet en dit samen met haar medeleerlingen de acteurs Bernard Giraudeau, Fabrice Luchini, André Dussollier en zangeres Arielle Dombasle.
Nina Meert was mannequin in de swinging sixties.
Tussen 1972 en 1978 werkt ze voor verschillende mode-ontwerpers zoals Emilio Pucci, Jean Cacharel en Daniel Hechter.
Als autodidact werkt ze aan haar eigen lijn in linnen en brengt deze in 1978 uit.
Ze vestigde zich in de Rue de Florence in de Sint-Bonifaaswijk in Brussel en ze mag ook leveren aan Rinascente en Jesurum (Italië), Galeries Lafayette en Printemps (Frankrijk) en Bon Génie (Zwitserland) en maakt kledij voor koningin Paola en Margaretha van Liechtenstein.
In 1987 opende ze ook een winkel in de Rue de Varenne te Parijs, maar is ook te koop in andere winkels zoals Harrods (Londen) en Bloomingdale’s (New York).
Ze ligt aan de basis van het gouden eendje, de prijs om modeontwerpen in België te promoten.
Ze wint zelf uiteindelijk ook twee keer de Fil d’Or te München in 1987 en in Monte Carlo in 1989.
In het boek My Own Way van Katrien Steyaert en Sophie Franck over 30 Belgische modeontwerpers, zegde Nina Meert het volgende over haar passie: “Als ik een modeontwerper ben, is het een innerlijke noodzaak, ik heb geen keus.
Mijn doel, door de mode die ik creëer, is om vrouwen hun vrouwelijkheid volledig te laten ervaren met sereniteit, vreugde en waardigheid.
De Belgische modeontwerpster Nina Meert, prinsessen zijn geen moeilijke klanten (Story 25 augustus 1987)
Hij was de zoon van apotheker Armand Cooremans en Emma Dons.
Cooremans promoveerde tot doctor in de rechten en werd licentiaat in de economische en de financiële wetenschappen aan de ULB.
Hij werd beroepshalve advocaat en hoogleraar aan de ULB en was ook vrijmetselaar.
60 jaar geleden, te gast bij de Brusselse Burgemeester Lucien Cooremans (augustus 1962)
Van 1928 tot 1934 was hij privésecretaris van minister van Buitenlandse Zaken Louis Hymans, waarna hij in 1940 enkele maanden secretaris was van minister van Justitie Paul-Emile Janson.
Tijdens de Tweede Wereldoorlog was hij de nationale chef van de dienst Inlichtingen voor de Belgische Regering in Londen, waarmee hij in feite deel uitmaakte van het Verzet.
Hij werd politiek actief voor de Liberale Partij en vervolgens de PVV-PLP.
60 jaar geleden, te gast bij de Brusselse Burgemeester Lucien Cooremans (augustus 1962)
Voor deze partij werd hij in 1933 verkozen tot gemeenteraadslid van Brussel, waar hij van 1945 tot 1956 schepen en van 1957 tot 1975 burgemeester was.
In 1976 verliet hij de Brusselse gemeenteraad.
60 jaar geleden, te gast bij de Brusselse Burgemeester Lucien Cooremans (augustus 1962)
Als burgemeester van Brussel was hij de voorzitter van Expo 58.
Bovendien zetelde hij van 1944 tot 1946 en van 1949 tot 1960 voor het arrondissement Brussel in de Kamer van volksvertegenwoordigers.
Hij kwam te overlijden op 22 februari 1985 (Diverse bronnen, Wikipedia en foto’s augustus 1962)
60 jaar geleden, te gast bij de Brusselse Burgemeester Lucien Cooremans (augustus 1962)
Jack hamer geboren als Earl Solomon Burroughs was in zijn leven naast zanger ook actief als songschrijver, pianist, acteur en danser.
Op zijn veertiende schreef hij al zijn eerste nummer Fujiyama Mama, uitgevoerd door Annisteen Allen in 1954 en vervolgens uitgevoerd door Wanda Jackson in 1957.
In 1955 veranderde hij zijn naam in Jack Hammer en schreef hij en dit samen met Rudolph Toombs het nummer Rock ‘N’ Roll Call voor de Amerikaanse groep The Treniers.
In 1956 bracht de zanggroep Jumping Jaguars (waar hij lid van zou zijn geweest) het nummer Knock Kneed Nellie From Knoxville uit, waarvan hij de tekst schreef.
In oktober van datzelfde jaar bracht hij zijn eerste single Football Rock uit.
Ook schreef hij als componist en dit samen met Otis Blackwell het nummer Great Balls Of Fire voor van Jerry Lee Lewis in 1957.
Maar ook Nina Simone’s liedje “Plain Gold Ring” werd door hem geschreven.
In 1960 werd hij zelfs even de leadzanger van ‘The Platters’ waarvoor hij ook enkele songs heeft geschreven.
Na een omzwerving naar Parijs belandde Jack Hammer in België.
Hij maakte in ons land kennis met Albert Van Hoogten die toen directeur was van de platenfirma Ronnex.
Jack Hammer krijgt een platencontract en samen met Albert Van Hoogten schrijven ze enkele nummers voor zijn debuutalbum.
Het nummer Kissin’ Twist komt uit op single en bereikt in Vlaanderen de derde plaats in de Humoparade.
Ook in Duitsland, Frankrijk en Zweden bereikt de single de hitparade.
Zijn danskwaliteiten bij optredens bezorgden hem de bijnaam ‘The Twistin’ King’.
In 1971 verhuisde hij naar Wiesbaden, Duitsland.
Daar schrijft hij de muzikale komedie Electric God over het leven van Jimi Hendrix.
Hij kende Jimi Hendrix goed, want in de tijd toen hij in Londen was hij kamergenoot van Hendrix.
Een paar jaar later keer hij terug naar Amerika.
Jack Hammer kwam te overlijden op 8 april 2016 op 90-jarige leeftijd in Oakland, Californië.(Diverse bronnen en Piccolo 24 juni 1962)
60 jaar geleden, Jack Hammer in Brussel voor de opname van zijn album Jack Hammer (juli 1962)
60 jaar geleden, te gast bij de Vlaamse postromantische componist, tenor, organist en dirigent Gaston Feremans (De Post 8 april 1962) 60 jaar geleden, te gast bij de Vlaamse postromantische componist, tenor, organist en dirigent Gaston Feremans (De Post 8 april 1962)60 jaar geleden, te gast bij de Vlaamse postromantische componist, tenor, organist en dirigent Gaston Feremans (De Post 8 april 1962)
De Martinitoren of liever het Rogier International Centre is het werk van twee architecten: Jacques Cuisinier en Serge Lebrun.
Het gebouw werd gebouwd op de plaats van het oude Noordstation dat onder impuls van de Noord-Zuidverbinding zijn functie van eindstation had verloren en daarom gesloopt werd.
Het was samen met het Atomium het uithangbord van de Expo 58 en straalde de sfeer van de gouden jaren zestig uit.
De toren werd een stad in de stad waar men kon wonen en werken en bevatte onder meer 150 appartementen, honderden kantoren, twee theaters, horeca, expositieruimtes, een winkelgalerij met meer dan 80 winkels, parkeerplaats voor 1.000 auto’s.
In totaal goed voor 60.000 vierkante meter en dat aan de rand van de binnenring.
Vandaag 50 jaar geleden, opening van de Internationale Boekenbeurs in het Rogiercentrum (Rogier International Centre) in Brussel (11 maart tot en met 19 maart 1972
Bij de voltooiing in 1961 was het een van de opmerkelijkste hoogbouwprojecten in België omwille van het multifunctionele programma, de vormgeving en de integratie in de stad.
De Rogiertoren zal ook bekend worden door de link met het bekende Italiaanse alcoholmerk Martini.
Dit, onder impuls van de familie Vastapane, exclusief importeur in België die er bar met een Martini-terras zal openen.
Op het menu: cocktails, concerten, avondborrels en de aanwezigheid van internationale sterren.
De jetset kon men ontmoeten in deze exclusieve club op de 29e verdieping, bereikbaar via een privélift.
Bekende mensen uit de wereld van muziek, film en sport bezochten de club.
Zoals onder meer Johnny Hallyday, Henri Salvador, Jane Fonda, Sophia Loren, Joséphine Baker, Eddy Merckx, Bourvil, Pelé, Marlene Dietrich, Peter O’Toole, Claude François, Sammy Davis Jr en Nat King Coole.
Ook Louis de Funès, Georges Brassens, Jacques Brel en The Rolling Stones kwamen er langs voor een persvoorstelling en signeersessies.
Vandaag 50 jaar geleden, opening van de Internationale Boekenbeurs in het Rogiercentrum (Rogier International Centre) in Brussel (11 maart tot en met 19 maart 1972
Het Rogier Centre was ook de gastheer van de Boekenbeurs en het hoofdkwartier van de Liberale Partij.
Ook British Airways, Olivetti en Mercedes gebruikte het gebouw als hun hoofdkantoor. (De Mercedes ster zal later trouwens het Martini-paneel vervangen in 1978)
Met dank aan Ignace De Cock
De Martini club sloot uiteindelijk in 1978 de deuren en nadien ging het ook met de rest van het ooit zo prestigieuze centrum gestaag naar beneden.
Kantoren en appartementen raakten niet meer verhuurd, een geplande renovatie ging niet door en ook externe factoren zoals de kaalslag van de Noordwijk deden geen goed.
Met dank aan Ignace De Cock
De Martinitoren verwaarloosde steeds meer en werd ook illegaal bewoond door krakers.
De laatste bewoner werd in 1995 uiteindelijk na een juridische strijd uit zijn appartement gezet.
De neergang werd tot 2001 bespoedigd door alles in het gebouw open te laten.
Zelfs het meubilair van de club kon hierdoor geplunderd worden.
Het Théâtre National vertrok uiteindelijk in het voorjaar van 2001 en het hele gebouw werd in augustus van datzelfde jaar ondanks protesten gesloopt in een tempo van een verdieping per week.
In juni 2002 waren de afbraak werken voltooid en begon men aan de bouw van het nieuwe gebouw.
Het gebouw kreeg de naam Dexia Tower (nu Belfius), genoemd naar de bank, de toekomstige bewoner.
De inhuldiging van het nieuwe gebouw was op 21 november 2006.
De toren wordt enkel gebruikt door de financiële instelling Belfius. (Diverse bronnen, De Post en Wikipedia)
Toen gisteren nog vandaag was 