Tag: december 1962

De Vlaamse schrijver Stijn Streuvels gehuldigd voor goede koopwaar op de markt (De Post 23 december 1962)

Hij werd geboren als derde kind van Kamiel Lateur (1841-1897) en Marie-Louise Gezelle (1834-1909), een jongere zus van priester-dichter Guido Gezelle.
Vader Lateur was kleermaker en een zwijgzaam man, in tegenstelling tot zijn vrouw die graag en boeiend sprak en ver­telde.
Nadat Stijn Streuvels school had gelopen bij de zusters in de plaatselijke nonnenschool, stuurden zijn ouders hem in 1883 naar het St.-Jan-Berchmanspensionaat in Avelgem, waar zijn letterkundige begaafdheid voor het eerst tot uiting kwam.
Van 1886 tot 1887 leerde hij de bakkersstiel in Avelgem, Kortrijk en Heule.
In mei 1887 namen Streuvels ouders in Avelgem de bakkerij van zijn ongehuwde broer Lateur over en ver­huisde heel het gezin naar deze gemeente aan de Schelde.
Van 1887 tot 1905, op de 20 maanden na (1889-1891) die hij in Brugge doorbracht om zich in het bakkersvak te bekwamen, bleef Streuvels in Avelgem bakken en schrijven.
Zijn eerste schetsen en gedichten verschenen in 1895 in De Jonge Vlaming en in Vlaamsch en Vrij.
De volgende jaren namen ook de voornaamste tijdschriften, zoals Van Nu en Straks, bijdragen op van zijn hand. In 1899 verscheen zijn eerste verhalenbundel Lenteleven.
Veertig jaar lang publiceerde Streuvels ieder jaar minstens Ă©Ă©n werk.
Onder de meest bekende bevinden zich De vlaschaard (1907), Het leven en de dood in de ast (1926), De teleurgang van de Waterhoek (1927) en Alma met de vlassen haren (1931).
Op 19 september 1905 huwde hij met Alida Staelens (1879-1975) en ging hij in Ingooigem in zijn pasgebouwde huis Het Lijsternest wonen, waar hij voortaan van zijn pen zou leven.
Zij kregen vier kinderen. Dichteres Jo Gisekin is een kleindochter van Streuvels.
In zijn laatste periode hield hij zich voornamelijk bezig met het schrijven van memoires.
Hij heeft ruim 60 jaar in het Lijsternest gewoond en overleed er op 15 augustus 1969.
Op zijn begrafenis op 21 augustus, met de wijtewagen waren er zowat 7000 mensen aanwezig. (Diverse bronnen en Wikipedia)

60 jaar geleden, de beroemde Italiaanse operazangeres Renata Tebaldi

Sopraan Tebaldi was een van de grote naoorlogse diva’s.

Ze werd bewonderd vanwege de schoonheid en de puurheid van haar stem en haar elegante podiumverschijning.

Op haar derde kreeg Tebaldi polio.

Deelnemen aan uitputtende activiteiten was niet mogelijk en ze ontwikkelde een interesse in muziek.

In haar vroege tienerjaren begon Tebaldi aan een studie aan het conservatorium van Parma.

Op haar 22e maakte zij haar debuut.

Haar grote doorbraak kwam in 1946 toen ze in Milaan auditie deed voor .

In 1963 verscheen Renata Tebaldials herboren na een ingrijpende vermageringskuur.

Blozend van vreugde trok zij naar recepties en modeshows.

Maar haar eerstvolgende optreden als zangeres in New York was een ramp.

Want samen met het vet, was ook haar stem verdwenen.

Voor het jaar 1963 werden dan ook al haar contracten afgezegd.

Daardoor kreeg ze terug de tijd om te verdikken en zodoende haar stem terug te vinden.

Tebaldi trok zich terug van het toneel in 1973 en van het concertpodium in 1976.

Gehuwd is ze nooit geweest, en de schandaalpers haalde ze alleen als haar grote rivale, de Grieks-Amerikaanse diva Maria Callas, weer eens meende allerlei uitspraken over haar te moeten doen.

Tebaldi behield in deze tweestrijd altijd haar waardigheid.

Ze stierf op 19 december 2004.

Op 7 juni 2014 werd in het Noord-Italiaanse stadje Busseto het “Museo Renata Tebaldi” geopend.(Diverse bronnen, De Post 16 december 1962 en Wikipedia)