Edwards kreeg een cultstatus met zijn deelname aan de Winterspelen van 1988.

Hij was eigenlijk een alpineskiër, maar nadat hij in 1984 net niet de Britse selectie haalde, besloot hij om over te stappen naar een discipline waarin hij in eigen land geen concurrentie had: schansspringen.

Zo probeerde hij z’n olympische droom waar te maken.

En mét succes. In Calgary trok hij de aandacht door z’n opvallend uiterlijk: vlassnor, en skibril over zijn eigen bril getrokken.

Hij finishte uiteindelijk met grote achterstand als laatste.

Zijn manier van springen en de manier waarop hij uiteindelijk terechtkwam werden vergeleken met de vallende duik van een adelaar, waarna hij de bijnaam Eddie the Eagle kreeg.

Hoe slechter hij presteerde, hoe populairder hij werd.

Edwards probeerde zich nog te kwalificeren voor de Olympische Winterspelen 1992 en 1994, maar slaagde hier niet in.

Vervolgens sloot hij een vijfjarig sponsorcontract met de Britse luchtvaartmaatschappij Eagle Airlines om zich volledig te kunnen richten op de kwalificatie voor de Spelen van 1998 in Nagano, maar ook dat redde hij niet.

Vanwege de prestaties van Edwards besliste het IOC dat deelnemers als Edwards in het vervolg niet meer konden deelnemen aan het schansspringen.

De eisen van deelname aan de Spelen werden drastisch aangescherpt.Dat dit niet voor alle sporten gold, bewees de Keniaanse langlaufer Philip Boit tijdens de Olympische Winterspelen 1998 in Nagano, toen hij 40 minuten deed over een afstand waar de olympisch kampioen 20 minuten over deed.

Na de Spelen werd hij dan ook een graag geziene gast in vele praatprogramma’s over de gehele wereld en mocht hij hier en daar allerlei lintjes doorknippen.

Het leverde hem een hitsingle ‘Fly Eddie Fly’ en een film ‘Eddie the Eagle’ op.

In 1992 werd hij bankroet verklaard, omdat hij zijn financiën niet helemaal op de juiste manier opgegeven had.

Intussen heeft de flamboyante Brit het niet breed.

Wonend in een rommelig krot brengt de 56-jarige Edwards z’n dagen door. “Na een tijdje merk je die rommel niet meer.

Het valt alleen maar ’s ochtends op wanneer het stof op mijn gezicht valt”, luidt het in the Daily Mail.

“Toen ik hier in 2015 voor het eerst kwam wonen, nadat ik van mijn vrouw was gescheiden, sliep ik ongeveer een jaar in een schuur.

Dat was zonder dak, maar dat vond ik niet erg. Het was zelfs leuk, maar niet als het aan het regenen was of de vossen aan het paren waren.”

“Mensen in Groot-Brittannië zien me als een mislukking of noemen me een aandachtszoeker.

Hoe dan ook: ik ben een blije vent. Ik kan tenminste zeggen dat ik ooit heb deelgenomen aan de Olympische Spelen.” (Diverse bronnen, Daily Mail en Wikipedia)