Deze week 35 jaar geleden, de juwelen van Wallis Simpson onder de hamer.

Nadat de Hertog in 1972 overleed, behield Wallis Simpson haar titel, Hertogin van Windsor.

Al snel ging het bergafwaarts met haar gezondheid zowel fysiek als mentaal.

In 1986 overleed de Hertogin in haar huis in het Bois de Boulogne te Parijs.

In april 1987 werd een deel van haar juwelencollectie geveild, bij Sotheby’s in een tent aan het meer van Geneve, waaronder de ‘Prince of Wales veren broche’.

Het is een witgouden broche met drie diamanten pluimen, het symbool van de Prins van Wales.

Het was een geschenk van de voormalige koning aan zijn zo geliefde Wallis.

De broche werd op de veiling gekocht door Elizabeth Taylor, een vriendin van Wallis Simpson. Elizabeth Taylor bewonderde de stijl van Wallis en de broche al jaren en voor haar voelde het alsof de broche voor een tijd bij haar moest zijn.

De totale opbrengst van de veiling bedroeg 45 miljoen dollar.

Wallis Simpson werd geboren in 1896 in Pennsylvania, Verenigde Staten.

Via haar tweede man kwam ze in Engeland terecht, waar ze via via in contact kwam met de Britse kroonprins Edward.

Vrijwel meteen werd ze zijn maîtresse. Simpson was niet van adel, eerder gescheiden en Amerikaans.

Hierdoor werd ze met argusogen bekeken. Omdat Eduard toch graag met haar wilde trouwen, moest hij kiezen tussen haar of het koningschap.

De koning besloot af te treden en met Wallis Simpson verder te gaan, misschien wel het mooiste liefdesverhaal van de 20ste eeuw.

In de jaren tot het uitkomen van hun romance tot hun 20ste trouwdag lieten Wallis en Edward VIII sieraden en zilverwerk graveren met teksten die hun grote liefde tot uiting bracht.

In 1935 gaf Mrs Simpson Eward VIII een stel diamanten manchetknopen met bijpassende overhemdknopen met achterop de tekst ‘Hold tight’ gegraveerd.

Vervolgens gaf Edward Wallis in 1935 een met edelstenen bezet kruis met de tekst ‘We are too”, de WE stond voor Wallis/Edward.

Hiermee bedoelde Edward dat ze ook verliefd waren net als zijn jongere broer George die in die periode in het huwelijk trad.

Als kerstcadeau gaf Wallis, Edward in 1935 een 18 gouden sigarettenetui.

Op het sigarettenetui was de kaart van gegraveerd, op de plaatsen waar de nog getrouwde Wallis was samen geweest waren edelstenen en briljanten in het goud gezet, aan de binnenzijde had ze laten graveren ‘ David from Wallis’.

David was de naam die Edward gebruikte in de privésfeer.

In de verlovingsring die Wallis Simson van Edward ontving had hij de romantische tekst “WE are ours now 27 X 36′ laten graveren, de 27 X 36 stond voor de datum van het aanzoek 27 oktober 1936.

De verlovingsring gemaakt door Cartier was een opmerkelijke ring, hij was gemaakt van platina bezet met een 19,77 crt grote smaragd in een entourage van baguette geslepen diamanten.

De smaragd was één van twee stenen die geslepen waren uit een smaragd zo groot als een vogelei dat uit het bezit kwam van een Grand Mogul.

Het stel trouwde in juni 1937 in Frankrijk zonder de aanwezigheid van de koninklijke familie. Wallis Simpson kreeg de titel hertogin van Windsor en verbleef samen met haar man in de buurt van Parijs.

Opvallend aan hun aanvankelijk geheime relatie was dat koning Edward haar bedolf onder geld, cadeaus, waardevolle objecten en vooral: juwelen.

Hij liet sieraden maken door de beste juwelenhuizen zoals Van Cleef & Arpels, Boucheron en Cartier in Londen en New York.

Er wordt verteld dat de betalingen nog wel eens op zich lieten wachten.

Bij hun 20-jarige huwelijksjubileum vervaardigde Cartier in opdracht van hertog Edward een hartvormige broche, bezet met diamanten.

De kroon bestond uit robijnen. Uniek aan de broche is dat deze in 1957 werd vervaardigd van edelstenen die al in bezit waren van de hertog.

In 2010 werden veel juwelen en andere waardevolle objecten uit de collectie van Wallis Simpson in veilinghuis Sotheby’s in Londen geveild.

De opbrengst daarvan was meer dan 9,4 miljoen euro.

De juwelen van Wallis Simpson staan symbool voor een intrigerend liefdesverhaal en het genie van Jeanne Toussaint, destijds het hoofd van de ontwerpafdeling bij Cartier.

Alleen al de waarde van deze Cartier-topexemplaren werd geschat op 3,5 miljoen euro.

Uniek in de collectie van Wallis Simpson was een bijzondere panter-armband uit 1952.

Deze werd door Eduard aan de hertogin geschonken. Op de veiling werd de armband voor maar liefst 5,3 miljoen euro geveild: het hoogste bedrag dat ooit voor een armband tijdens een veiling werd betaald.

Ook een exclusieve flamingo-broche uit 1940 werd voor miljoenen verkocht.

De juwelen van Wallis Simpson staan symbool voor hun liefdesleven, dat ze op die manier lieten vereeuwigen.

Zowel ruim voor als tijdens hun huwelijk speelden juwelen een grote rol.

Vooral een armband met kruisbeeldjes was één van haar favoriete sieraden.

Ze droeg hem vrijwel altijd, ook op haar trouwdag. Elk kruisje had een eigen betekenis en was achterop voorzien van een gegraveerde boodschap.

De voorzijde van de kruisjes waren voorzien van onder andere diamant, smaragd en andere edelstenen.

Het verhaal gaat dat deze armband nu in het bezit is van Madonna.(Diverse bronnen, Story 7 april 1987, Zilver.nl en Wikipedia)

Deze week 35 jaar geleden, de juwelen van Wallis Simpson onder de hamer (april 1987)

60 jaar geleden, te gast bij de Engelse Hoffotograaf Cecil Beaton.

Beaton hield gedurende zijn hele leven een dagboek bij, waarin hij ongezouten kritiek gaf op de beroemdheden die hij fotografeerde.

Een deel van deze dagboeken werd al tijdens zijn leven gepubliceerd.

Na zijn dood verscheen een uitgebreidere versie met fragmenten die hij in eerste instantie had weggelaten.

Hij studeerde korte tijd architectuur en kunst aan de Universiteit van Cambridge, maar was toen al meer geïnteresseerd in fotografie. Hij verliet de universiteit in 1925 en kwam in Londen in contact met ‘de ‘Bright Young People’, een groep jonge mensen uit de sociale toplaag die in het interbellum opvielen door hun onconventionele en uitbundige levensstijl.

Schrijvers Evelyn Waugh en Nancy Mitford, en dichter John Betjeman behoorden ook tot deze groep.


Beaton wist als beginnend fotograaf naam te maken met portretten van vrouwen uit de hogere sociale klassen, zoals de invloedrijke Edith Sitwell.

Eind jaren twintig trad hij als vaste fotograaf in dienst bij de tijdschriften Vanity Fair en Vogue. Hij bezocht Hollywood waar hij de belangrijkste filmsterren van die tijd fotografeerde, en Parijs waar hij bevriend raakte met Picasso en Jean Cocteau.

In 1937 maakte Beaton de trouwfoto’s van de hertog van Windsor, de voormalige koning Edward VIII, en Wallis Simpson. In de jaren daarna zou hij regelmatig leden van de Britse koninklijke familie blijven fotograferen.


Tijdens de Tweede Wereldoorlog was hij als officiële oorlogsfotograaf in dienst van het Britse Ministerie van Informatie.

Hij werkte in Groot-Brittannië, het Midden-Oosten en Azië.

Een foto die hij in een Londens ziekenhuis maakte van een klein meisje dat bij een bombardement gewond was geraakt, en zijn geïdealiseerde, bijna sprookjesachtige foto’s van koningin Elizabeth (de latere koningin-moeder) werden door het ministerie gebruikt om in de Verenigde Staten de publieke opinie over de oorlog te beïnvloeden.


Na de oorlog hervatte hij zijn werk als portretfotograaf; hij maakte onder andere de officiële foto’s van koningin Elizabeth II na haar kroning in 1953.

Tot in de jaren zeventig verschenen grote namen uit film, kunst, sport en muziek voor zijn camera. Ook hield hij zich met succes bezig met het ontwerpen van kostuums en decors voor theater en film.

In 1972 werd hij door koningin Elizabeth II geridderd en was daarna officieel sir Cecil Beaton, CBE.

Twee jaar later werd hij getroffen door een beroerte waardoor hij deels verlamd raakte; ondanks deze beperking bleef hij actief als fotograaf.

Hij stierf in januari 1980, kort na zijn 76e verjaardag.

60 jaar geleden, te gast bij de Engelse Hoffotograaf Cecil Beaton.
60 jaar geleden, te gast bij de Engelse Hoffotograaf Cecil Beaton.
60 jaar geleden, te gast bij de Engelse Hoffotograaf Cecil Beaton.
60 jaar geleden, te gast bij de Engelse Hoffotograaf Cecil Beaton.