Het was een bezoekje van moeten voor Martens en de minister van buitenlandse zaken Tinderman.

Het was namelijk zo dat ons land een verklaring ondertekende in november 1979 en dit voor het toestaan van de installatie van kruisraketten.

Toen Amerika aandrong om de raketten te plaatsen in 1985. Vreesde Martens voor bij de volgende verkiezing een nederlaag.

Ook twijfelde hij of hij wel een meerderheid kon vinden in het parlement om deze wet goed te keuren.

Over deze ontmoeting schreef Reagan in zijn dagboek het volgende: Ze hielden een hoogdravend betoog om ons akkoord te laten gaan met een uitstel. Ik weet dat ze beiden voorstander zijn van de installatie, maar ze hebben de steun niet van hun parlement. Ik bleef vasthouden aan hun akkoord om te installeren.

Ik ben er zeker van dat dit was wat ze werkelijk wilden dat ik deed. Nu kunnen ze terug naar hun parlement gaan en zeggen dat ze het geprobeerd hebben, maar dat ik nee gezegd heb.

Uiteindelijk was het ook dat wat gebeurde.

Martens zei toen in parlement dat hij het verdrag niet kon negeren en dus moest uitvoeren.

Twee maanden later in maart 1985 werden zestien kernraketten gestationeerd in ons land.

Ook Nederland had hetzelfde probleem.

Nederland zou kruisraketten plaatsen, indien de Sovjet-Unie op 1 november 1985 meer dan 378 SS-20 kernraketten zou hebben gestationeerd.

Echter, als gevolg van de doorbraak die werd bereikt ging deze plaatsing niet door.

Zo werd van de vijf bedoelde plaatsingslanden, Nederland het enige land waar nooit kruisvluchtwapens zijn geplaatst. (Diverse bronnen, The Reagan Diaries geschreven door Douglas Brinkley en Wikipedia)