Roger De Vlaeminck in de Story van 24 september 1985
Tag: Sport
60 jaar geleden, de Amerikaanse atlete Wilma Rudolph won tijdens de Olympische Spelen in Rome als eerste Amerikaanse atlete drie gouden medailles op de 100 m, 200 m en de 4 x 100 m estafette.
40 jaar geleden, Staf Janssens van IJsboerke stopt als Sponsor (De Post 14 september 1980)
35 jaar geleden, te gast bij Jan Ceulemans (Story 10 september 1985)
30 jaar geleden, René Vandereycken trainer van AA Gent (P Magazine 7 september 1990)
60 jaar geleden, te gast bij de Vlaamse wielrenner Rik Van Looy.
40 jaar geleden, te gast bij Freddy en Carina Maertens en hun dochter Romy.
60 jaar geleden te gast bij de Vlaamse wielrenner Rik Van Looy
Rik Van Looy was toen net wereldkampioen geworden.
Van Looy won als eerste de Ronde van Vlaanderen, Gent-Wevelgem, Parijs-Roubaix (de ‘keienklassiekers-trilogie’) alle drie op een rij (in 1962).
Dit werd pas geëvenaard door Tom Boonen in 2012.
Om hem te onderscheiden van Rik Van Steenbergen (Rik I) werd Van Looy vaak ‘Rik II’ genoemd.
In 2005 eindigde hij op nr. 78 in de Vlaamse verkiezing van De Grootste Belg.Rik Van Looy wordt gebruikt op verschillende reclameposters voor het bromfietsenmerk Flandria
Op zaterdag 12 augustus 2017 werd op de Grote Markt van Herentals een standbeeld van Rik Van Looy onthuld.
Het drie meter hoge standbeeld is van de hand van kunstenaar Philip Aguirre.
Op zaterdag 7 juli 2018 werd de eerste Grote Prijs Rik Van Looy gereden.
Van Looy ontving op 10 januari 2005 de prijs van Sportpersoonlijkheid van het Jaar van de provincie Antwerpen, een prijs die door Panathlon Antwerpen werd uitgereikt.
Van Looy ontving deze prijs voor zijn inzet en bezieling in de Vlaamse Wielerschool. (Diverse bronnen, Wikipedia en De Post 28 augustus 1960)
De Nederlandse voetballer Gerard Bergholtz die we beter kennen onder zijn bijnaam Pummy mag vandaag 81 kaarsjes uitblazen.
Gerard Bergholtz was een aanvaller die zijn professionele voetbalcarrière begon bij het Nederlandse MVV, in 1957.
Na vier seizoenen maakte Bergholtz de overstap naar Feyenoord.
Ook daar bleef hij vier seizoenen en speelde hij 102 competitiewedstrijden.
In 1962 en 1965 werd hij landskampioen met Feyenoord.
In 1965 trok de Nederlander naar België en ging er bij RSC Anderlecht spelen.
Daar werd hij landskampioen in 1966, 1967 en 1968. In zijn laatste seizoen bij Anderlecht speelde hij maar 4 competitiewedstrijden en dus trok hij dat jaar naar een andere Brusselse club, nl. Racing White AC.
Bij Racing White bleef hij drie seizoenen, want in 1973 veranderde deze club in RWDM. Voor die club speelde hij nog één seizoen.
In 1974 trok Bergholtz naar de Belgische Tweede Klasse, waar hij voor RAEC Mons ging spelen.
In 1976 zette Bergholtz een punt achter zijn carrière als voetballer.
Bergholtz speelde ook 12 keer voor de nationale ploeg van Nederland.
Na zijn carrière als voetballer ging Bergholtz aan de slag als trainer van enkele kleine Belgische clubs zoals Lanaken en Bilzen.
Later volgden Sint-Truidense VV, Patro Eisden, KFC Diest en AA Gent.
50 jaar geleden, sfeerbeelden van de thuiskomst van de nieuwe wereldkampioen Jean-Pierre Monseré.
Jean-Pierre “Jempi” Monseré was al een zegekoning in de jeugdcategorieën en bevestigde zijn uitzonderlijke kwaliteiten, waaronder zijn zelfdiscipline en zegehonger, zodra zijn profcarrière begon.
Hij had daarbij veel te danken aan de sterke band met zijn (blinde) masseur Jacques Delva, die hem onder andere de elementaire asana’s uit de yoga liet uitvoeren.
In september 1969 werd hij profrenner en een maand later won hij als 21-jarige reeds de Ronde van Lombardije.
Op 16 augustus 1970 werd hij in Leicester wereldkampioen bij de profs, in de Belgische ploeg met Walter Godefroot, Eddy Merckx en Roger De Vlaeminck.
Hoewel de laatste zijn boezemvriend was, kwam die vriendschap hierdoor toch enigszins onder druk.
In 1971 kwam er bruusk een einde aan zijn leven tijdens de Grote Jaarmarktprijs in Retie, georganiseerd door de Retiese Wielerclub “De Zonnestraal”, als lichte voorbereiding op de wielerklassieker Milaan-San Remo.
De even achterop fietsende Monseré kwam op de weg van Lille naar Gierle aan zo’n 45 km/u frontaal in botsing met een auto die bij de graskant wachtte tot alle renners voorbijgereden zouden zijn.
Hij overleed op die plek volgens de medische diagnose aan een nekslag; er wordt vermoed dat hij seconden voor de aanrijding had omgekeken en de auto te laat had opgemerkt.
Bij deze lokale wedstrijd werd door politie, rijkswacht en koersorganisatie geblunderd: men had het niet nodig geacht het gewone verkeer van het koersparcours gescheiden te houden.
Volgens de toen geldende reglementering trof de bestuurster van de wagen in elk geval geen blaam.
Op de plaats van het ongeluk is voor Monseré een monument opgericht. Sinds zijn overlijden organiseert de Retiese Wielerclub “De Zonnestraal” de Grote Herdenkingsprijs Monseré ter gelegenheid van de kermis in september.
Robbe De Hert maakte over Monseré de film De Dood van een sandwichman.
In 1976 kwam de 7-jarige Giovanni Monseré, zijn zoontje, om het leven door op een gelijkaardige manier tegen een auto aan te rijden – met de fiets die hij voor zijn eerste communie had gekregen van Freddy Maertens, samen met een klein model van zijn vaders regenboogtrui.
Hij ligt begraven bij zijn vader in Beveren, deelgemeente van Roeselare.
Tijdens een erfgoedproject van de stad Roeselare werd Monseré in 2013 als vijfde verkozen in de top 100 van “Het talent van Roeselare”(Diverse bronnen, Wikipedia en De Post van 30 augustus 1980)
