Categorie: Easy listening

50 jaar geleden brachten Art Van Damme en The Singers Unlimited hun album Invitation uit.

Het was een samenwerking tussen de Amerikaanse jazzaccordeonist en het vocale kwartet, die elkaar ontmoetten in Duitsland.

Het album bevatte twaalf nummers, waaronder klassiekers als Spring Is Here, But Beautiful, My One and Only Love, Wave en Good Bye.

De instrumentale arrangementen waren van Les Hooper en H. Jones, en de vocale arrangementen van Gene Puerling.

De producer was Hans Georg Brunner-Schwer, die ook eigenaar was van het label MPS Records, waar het album werd uitgebracht.

Art Van Damme werd geboren in 1920 in Michigan en begon op jonge leeftijd accordeon te spelen.

Hij werd beïnvloed door jazzpianisten als Art Tatum en Fats Waller, en ontwikkelde een eigen stijl die swing, bebop en cool jazz combineerde.

Hij speelde met vele bekende jazzmusici, zoals Benny Goodman, Dizzy Gillespie, Charlie Parker en Stan Getz.

Hij maakte meer dan honderd albums en trad op over de hele wereld.

Hij wordt beschouwd als een van de grootste jazzaccordeonisten aller tijden.

Hij overleed in 2010 op 89-jarige leeftijd.

Vandaag is het ook al 35 jaar geleden dat de Amerikaanse zanger Paul Robi, die we vooral kennen als lid van The Platters is overleden.

Paul Robi werd geboren op 20 augustus 1931 en begon zijn carrière als zanger in verschillende gospelkoren.

Hij sloot zich aan bij The Platters in 1954, nadat hij ontdekt was door hun manager Buck Ram.

Samen met Tony Williams, Zola Taylor, David Lynch en Wilbert Reed vormde hij de klassieke bezetting van de groep, die hits scoorde als Only You, The Great Pretender, My Prayer, Twilight Time en Smoke Gets In Your Eyes.

Paul Robi had een warme baritonstem en zong vaak de tweede stem of de lead in sommige nummers.

Hij bleef bij The Platters tot 1960, toen hij de groep verliet na een juridisch conflict met Buck Ram over de rechten op de naam.

Hij vormde zijn eigen versie van The Platters en bleef optreden tot zijn dood in 1989.

Deze week bracht de Franse zangeres Lorène Devienne haar nieuwe single uit, namelijk haar cover van het nummer La Chanson de Mélissa, afkomstig uit de film Billitis en geschreven door de componist Francis Lai.

Het liedje is een ode aan de liefde en de sensualiteit, en Lorène Devienne geeft er haar eigen draai aan met haar warme en expressieve stem.

De single is een voorproefje van haar aankomende album, dat naar verwachting in het voorjaar van 2024 zal verschijnen.

Lorène Devienne begon haar carrière als achtergrondzangeres voor verschillende Franse artiesten, zoals Julien Clerc, Patrick Bruel en Zazie.

In 2006 bracht ze haar eerste soloalbum uit, getiteld Souffles dat goed werd ontvangen in Frankrijk door het publiek en de critici.

Haar tweede album Coup D’oeil Dans Le Rétro bracht ze uit eind 2018.

Lorène Devienne staat bekend om haar veelzijdigheid en haar vermogen om verschillende genres te zingen, van pop tot jazz tot soul.

Lorène Devienne is getrouwd met de pianist en producer Jean-Marc Dupont, die ook haar muzikale partner is.

Samen hebben ze twee kinderen, een zoon van 8 jaar en een dochter van 5 jaar.

De geschiedenis van de kerstklassieker White Christmas van Bing Crosby

White Christmas werd geschreven door Irving Berlin in 1939 en voor het eerst gezongen door Bing Crosby op de radio op 25 december 1941.

Het was meteen een groot succes en werd een symbool van hoop voor de Amerikaanse soldaten die in de Tweede Wereldoorlog vochten.

In 1942 verscheen het lied in de film Holiday Inn, waar Bing Crosby het duetteerde met Marjorie Reynolds.

De single bereikte de eerste plaats in de hitlijsten en won een Oscar voor beste originele lied.

Omdat de originele opname versleten raakte, nam Bing Crosby het lied opnieuw op in 1947, met hetzelfde orkest en koor als de eerste keer.

Deze versie is de meest bekende en is ook te horen in de film The Polar Express uit 2004.

In 1954 kwam er nog een film uit met de titel White Christmas, waar Bing Crosby het lied twee keer zong: een keer solo en een keer met Danny Kaye, Rosemary Clooney, Vera-Ellen en een koor.

Deze film was ook een groot succes en maakte het lied nog populairder.

In 1975 werd het lied gebruikt als codewoord om de Amerikaanse soldaten te laten weten dat ze Saigon moesten verlaten tijdens de Vietnamoorlog.

White Christmas is een van de beste verkochte singles aller tijden, met meer dan 50 miljoen exemplaren.

70 jaar geleden, Eartha Kitt met haar kersthit Santa Baby

Santa Baby is een kerstliedje geschreven door Joan Javits (het nichtje van senator Jacob K. Javits) en Philip Springer, en geschreven voor Eartha Kitt.

Het nummer is een humoristische kijk op een verlanglijstje aan de Kerstman, waarin de vrouw om extravagante cadeaus vraagt, zoals bontjassen, jachten en juwelen.

Het liedje is door veel artiesten gecoverd en geparodieerd in films en tv-shows.

Eartha Kitt nam het liedje op met Henri René en zijn orkest, en het verscheen op haar album RCA Victor Presents Eartha Kitt uit 1954.

De single was een grote hit in de Verenigde Staten, waar het de vierde plaats bereikte op de Billboard Hot 100 in december 1953.

Eartha Kitt is het vrouwelijke ideaal van de gevierde Orson Welles (De Post 28 januari 1951)

Gisteren nog vandaag

60 jaar geleden, de zeven regels van Eartha Kitt voor huwelijksgeluk (Piccolo mei 1962)

Gisteren nog vandaag

Gisteren nog vandaag

Vandaag 50 jaar geleden, In Los Angeles overlijdt crooner Bobby Darin.

Bobby Darin werd geboren als Walden Robert Cassatto op 14 mei 1936 in de Bronx, New York.

Hij had een grote passie voor muziek en leerde zichzelf verschillende instrumenten bespelen, zoals piano, drums en gitaar.

Hij begon zijn muzikale carrière in 1956 als zanger van de groep The Jaybirds, maar brak pas echt door in 1958 met het vrolijke nummer “Splish Splash”.

Hij scoorde daarna nog meer hits, zoals “Queen of the Hop” en “Dream Lover”.

In 1959 verraste hij iedereen met een heel ander soort nummer: “Mack the Knife”, een jazz/popversie van een lied uit de Driestuiversopera van Bertolt Brecht en Kurt Weill.

Het nummer werd de bestverkochte single van 1959 en was ook in België en Nederland een groot succes.

In de jaren zestig zong hij vooral in de stijl van Frank Sinatra, met nummers als “Beyond the Sea”, een Engelse versie van het Franse chanson “La Mer” van Charles Trenet.

In 1966 maakte hij nog een comeback met het folknummer “If I Were A Carpenter”, dat speciaal voor hem geschreven was door Tim Hardin.

Als wederdienst schreef Bobby Darin voor Tim Hardin het nummer “Simple Song of Freedom”.

Bobby Darin had echter ook veel gezondheidsproblemen, die hem uiteindelijk fataal werden.

Hij leed aan een hartkwaal en moest regelmatig operaties ondergaan.

Op 20 december 1973 overleed hij in Los Angeles op slechts 37-jarige leeftijd.

Zijn muzikale erfenis leeft echter voort.

In 2016 ging er in Sydney, Australië, een musical over zijn leven in première: Dream Lover: The Bobby Darin Musical.

Bobby Darin in de Piccolo van 10 jauari 1959

Het verhaal van de Oostenrijkse muzikant Anton Karas die beroemd werd door zijn citermuziek voor de film The Third Man.

Anton Karas ontmoette de regisseur Carol Reed in 1948, toen Reed in Wenen was om de film te draaien naar een verhaal van Graham Greene.

Met in de hoofdrol Orson Welles, Joseph Cotten, en Alida Valli.

Reed was onder de indruk van Karas’ spel in een Heuriger, een typisch Weens wijnbar, en nodigde hem uit om in zijn hotel voor hem te spelen.

Reed besloot om Karas de muziek voor de film te laten componeren en nam hem mee naar Londen voor 12 weken.

Hij schreef muziek voor elke scène van de film, maar het beroemdste stuk, het Harry Lime Theme of The Third Man Theme, had hij al zo’n 20 jaar eerder gemaakt.

De film werd eind 1949 uitgebracht in Engeland en werd een groot succes.

Dankzij de film kreeg Karas al snel aanbiedingen van muziekuitgevers en zelfs een uitnodiging van de koninklijke familie om in Londen een concert te geven.

Het nummer The Third Man Theme werd een grote hit en maakte Karas wereldberoemd.

Het nummer bereikte de eerste plaats in de Amerikaanse en Britse hitlijsten, en bleef daar wekenlang staan.

Het wordt geschat dat er meer dan 40 miljoen exemplaren van het nummer zijn verkocht, zowel op plaat als op bladmuziek.

Het thema van The Third Man wordt nog steeds beschouwd als een iconisch stukje filmgeschiedenis, en een meesterwerk van muzikale sfeer.

Anton Karas overleed op 10 januari 1985 en werd begraven op een begraafplaats in Sievering in Wenen.

Vandaag zou de Amerikaanse crooner Andy Williams 96 jaar geworden zijn.

Williams is vooral bekend van het nummer Moon River uit 1961, hoewel dat nooit in de hitlijsten stond.

Ook de liedjes Can’t Get Used To Losing You, Speak Softly Love (uit de film The Godfather), Music to Watch Girls By, Love Story, Happy Heart, Can’t Take My Eyes Off You en Can’t Help Falling In Love (gecoverd van Elvis Presley) werden populair.

Ook maakte hij tal van kerstalbums en leende hij zijn warme stem aan de kerstkraker The Most Wonderful Time of the Year.

Andy Williams was van 1961 tot 1975 getrouwd met Claudine Longet (Franse zangeres, actrice en danseres), met wie hij drie kinderen had.

Williams leerde Longet kennen toen ze als danseres in Folies Bergère werkte.

Na hun echtscheiding stond Willams zijn ex bij tijdens haar proces voor de dood van haar vriend Vladimir Peter Sabich.

Longet schoot de skikampioen “per ongeluk” dood in de douche.

Ze werd veroordeeld tot dertig dagen cel en een kleine boete.

In 1991 trouwde Andy Williams een tweede keer met Debbie Meyer.

Williams leed sinds 2011 aan blaaskanker.

Op 19 juli 2012 klonk het nog dat Williams goed herstelde en zich elke dag beter voelde en in september alweer kon gaan optreden.

Williams kon de ziekte echter niet de baas en overleed uiteindelijk op 25 september 2012 aan de gevolgen ervan.

Andy Williams kreeg maar liefst 18 gouden en 3 platina-albums.

Piccolo journalist Evert Siderius bespreekt Andy Williams

Gisteren nog vandaag

Andy Williams in de Picollo van december 1959

Gisteren nog vandaag

50 jaar geleden, Ray Conniff met zijn hit Harmony.

Ray Conniff begon zijn carrière als trombonist in verschillende big bands, waaronder die van Bunny Berigan en Artie Shaw.

Na de Tweede Wereldoorlog werd hij aangesteld als huisarrangeur bij Columbia Records, waar hij werkte voor artiesten als Rosemary Clooney, Marty Robbins, Frankie Laine, Johnny Mathis, Guy Mitchell en Johnnie Ray.

Hij schreef onder meer de arrangementen voor ‘Yes Tonight Josephine’ en ‘Just Walkin’ In The Rain’.

In 1955 was hij ook verantwoordelijk voor het arrangement van ‘Band Of Gold’ van Don Cherry, de vader van Neneh Cherry dat een miljoenenhit werd in de Verenigde Staten.

In 1959 richtte hij zijn eigen groep op, The Ray Conniff Singers, die een unieke stijl hadden waarbij de zangers woordloos meezongen met de instrumenten.

Met deze groep had hij veel succes in de jaren zestig en zeventig, zowel met albums als met singles.

Een van zijn bekendste hits was ‘Harmony’, dat in 1973 een top 3-hit werd in Nederland en een top 20-hit in Vlaanderen.

Ray Conniff overleed op 12 oktober 2002 op 85-jarige leeftijd aan de gevolgen van een val in zijn huis.

Toni Arden, klein van stuk, groots in stem (Tuney Tunes november 1953)

Toni Arden was een Amerikaanse zangeres die vooral bekend was in de jaren 40 en 50.

Ze begon haar carrière als zangeres in de band van haar vader, die een Italiaanse immigrant was.

Ze zong vooral populaire liedjes en ballads, maar ook enkele Italiaanse nummers.

Ze had verschillende hits, zoals “I Can Dream, Can’t I?”, “Too Young” en “Padre”.

Ze trad op in radio- en televisieshows, en werkte samen met artiesten als Frank Sinatra, Perry Como en Dean Martin.

Ze had ook een aantal relaties, waaronder met de acteur John Agar, maar ze trouwde nooit.

Ze bleef zingen tot in de jaren 80, maar trok zich daarna terug uit de schijnwerpers.

Ze overleed in 2012 op 88-jarige leeftijd aan hartfalen.

Vandaag 60 jaar geleden, komt Matt Monro met zijn single From Russia With Love binnen in de Engelse hitparade.

Het nummer is afkomstig van de tweede James Bond-film uit 1963 met dezelfde naam.

De titelsong From Russia With Love is geschreven door Lionel Bart.

Het orkest werd gedirigeerd door Barry en uitgevoerd door John Barry & His Orchestra.

Het nummer bereikt de twintigste plaats in de Engelse Hitparade.

Ook andere artiesten zoals Bobby Vinton, Jack Jones, Craig Douglas, Eddie Harris, Ramsey Lewis en Count Basie coverde het nummer.

Ook kreeg de tekst een vertaling naar het Frans door Pierre Saka en gezongen door Bob Asklöf in 1964.

Maar ook kreeg het nummer een Finse vertaling dankzij Sauvo Puhtila en gezongen door de Finse zangeres Laila Kinnunen in 1964. (diverse bronnen en Wikipedia)

50 jaar geleden, Tom Jones heeft last met vrouwen.

Tom Jones, geboren als Thomas John Woodward op 7 juni 1940 in Treforest, een wijk van het mijnstadje Pontypridd in Wales, is een van de succesvolste zangers van zijn generatie.

Hij groeide op in een muzikale omgeving, waar hij al op jonge leeftijd in koren en brassbands zong.

Hij werkte als handschoenmaker en bouwvakker, maar bleef zijn passie voor muziek volgen.

Hij trouwde op zijn zestiende met zijn jeugdliefde Linda, met wie hij tot haar overlijden in 2016 samenbleef, ondanks zijn reputatie als rokkenjager en sekssymbool.

Tom Jones werd ontdekt door Gordon Mills en Les Reed, die hem vroegen om een demo op te nemen van het nummer “It’s Not Unusual”.

Ze wilden eigenlijk dat Sandie Shaw het nummer zou zingen, maar ze was zo onder de indruk van Tom Jones’ stem dat ze hem aanraadde om het zelf uit te brengen.

Het werd zijn tweede single bij Decca Records en zijn eerste nummer één hit in het Verenigd Koninkrijk.

Sindsdien heeft Tom Jones meer dan 100 miljoen albums verkocht, een carrière van meer dan zestig jaar opgebouwd, samengewerkt met Elvis Presley, een ridderorde ontvangen van de Britse koningin en nog steeds een jeugdige uitstraling behouden op zijn drieëntachtigste.

Gisteren nog vandaag