75 jaar geleden, te gast op de Vroegmarkt, de groothandelsmarkt van Brussel en toen gelegen tussen de Antwerpselaan en Diksmuidelaan.

De Vroegmarkt was een openluchtmarkt op de Grote Markt en de nabijgelegen straten, waar boeren en handelaars hun verse producten verkochten.

Later verplaatste de markt zich naar de Antwerpselaan en de Diksmuidelaan, waar ze meer ruimte had.

In 1973 kreeg de Vroegmarkt een nieuwe locatie aan de Werkhuizenkaai, langs het kanaal, waar ze nog steeds gevestigd is.

De Vroegmarkt is een unieke plek, waar je zowel lokale als exotische producten kunt vinden.

Meer dan 100 handelaars bieden er een breed gamma aan van fruit, groenten, vlees, vis, kaas, dranken, diepvriesproducten, bloemen en planten.

De Vroegmarkt staat bekend om haar kwaliteit en versheid, en trekt daarom veel klanten aan.

Onder hen zijn er detailhandelaars, supermarkten, marktkramers, traiteurs en zelfs enkele van de beste chefs van het land, die graag hun ingrediënten kiezen op de grootste versmarkt van België.

Ook de horeca genoot van deze groothandelsmarkt en was al in de vroege uurtjes open voor soep, koffie en jenever en bier voor sommige.

75 jaar geleden, sfeerbeelden van het feest Sunneklaas in Ameland, in Nederland.

Sunneklaas is een uniek en mysterieus feest dat alleen op Ameland wordt gevierd.

Het feest duurt twee dagen en heeft twee varianten: een voor kinderen en een voor volwassenen.

Op 4 december trekken de Kleine Sunneklazen, jongens tussen de 12 en 17 jaar, in witte gewaden met knuppels en koeienhorens door de straten.

Zij maken lawaai en jagen de mensen schrik aan.

Op 5 december zijn de volwassen mannen aan de beurt.

Zij verkleden zich in allerlei kostuums en maskers en proberen onherkenbaar te blijven.

Zij worden voorafgegaan door de streetfegers of baanvegers, die met koehoorns en kettingen de straten vrijmaken voor de Sunderklazen.

Vrouwen en minderjarigen moeten binnenblijven in open huizen, tenzij ze worden begeleid door een volwassen man.

Als zij worden betrapt op straat, worden ze achtervolgd of teruggebracht.

Alle lichten op het eiland gaan uit, zelfs die van de vuurtoren.

Er wordt muziek gemaakt en toneel gespeeld. Later op de avond wordt er feest gevierd in de open huizen, waar iedereen welkom is.

Sunneklaas is een traditie die de Amelanders graag voor zichzelf houden.

Op andere waddeneilanden is het feest veranderd in een soort carnaval.

Dat willen de Amelanders voorkomen.

In Hollum en Ballum zijn toeristen niet welkom en zijn de meeste horecagelegenheden gesloten tijdens het feest.

Het is een feest dat de Amelanders onder elkaar willen houden, zonder inmenging van buitenaf.

Daarom wordt er weinig over het feest naar buiten gebracht en worden journalisten en andere nieuwsgierigen niet welkom geheten.

Het feest heeft een lange geschiedenis en een sterke culturele betekenis voor de eilanders.

Er zijn echter ook incidenten geweest waarbij journalisten werden lastiggevallen, bedreigd of zelfs aangevallen door sommige eilanders die het feest wilden beschermen.

Dit heeft geleid tot negatieve publiciteit en kritiek op het feest en de Amelandse autoriteiten (foto’s Le Soir IllustrĂ© 30 december 1948)

Gisteren nog vandaag

Gisteren nog vandaag

Gisteren nog vandaag

Het verhaal van de Oostenrijkse muzikant Anton Karas die beroemd werd door zijn citermuziek voor de film The Third Man.

Anton Karas ontmoette de regisseur Carol Reed in 1948, toen Reed in Wenen was om de film te draaien naar een verhaal van Graham Greene.

Met in de hoofdrol Orson Welles, Joseph Cotten, en Alida Valli.

Reed was onder de indruk van Karas’ spel in een Heuriger, een typisch Weens wijnbar, en nodigde hem uit om in zijn hotel voor hem te spelen.

Reed besloot om Karas de muziek voor de film te laten componeren en nam hem mee naar Londen voor 12 weken.

Hij schreef muziek voor elke scène van de film, maar het beroemdste stuk, het Harry Lime Theme of The Third Man Theme, had hij al zo’n 20 jaar eerder gemaakt.

De film werd eind 1949 uitgebracht in Engeland en werd een groot succes.

Dankzij de film kreeg Karas al snel aanbiedingen van muziekuitgevers en zelfs een uitnodiging van de koninklijke familie om in Londen een concert te geven.

Het nummer The Third Man Theme werd een grote hit en maakte Karas wereldberoemd.

Het nummer bereikte de eerste plaats in de Amerikaanse en Britse hitlijsten, en bleef daar wekenlang staan.

Het wordt geschat dat er meer dan 40 miljoen exemplaren van het nummer zijn verkocht, zowel op plaat als op bladmuziek.

Het thema van The Third Man wordt nog steeds beschouwd als een iconisch stukje filmgeschiedenis, en een meesterwerk van muzikale sfeer.

Anton Karas overleed op 10 januari 1985 en werd begraven op een begraafplaats in Sievering in Wenen.

Deze week 75 jaar geleden, te gast bij Antwerpse kunstschilder Jos Schippers.

Jos Schippers geboren in Antwerpen op 13 oktober 1868, volgde zijn opleiding aan de Koninklijke Academie voor Schone Kunsten (Antwerpen).

In het begin van zijn schilders carrière, schilderde hij vooral landschap en afbeeldingen van boten.

Zijn erkenning kreeg hij, toen hij overschakelde naar zijn anekdotische genretaferelen met apen, die de menselijke personages vervangen.

Jos Schippers was ook een echte familieman en hij was vader van negen kinderen.

In oktober 1948, hij was toen tachtig jaar, kreeg hij op het stadhuis van Antwerpen een grote huldiging door de langstzittende burgemeester van Antwerpen, namelijk Lode Craeybeckx. (Burgemeester van Antwerpen van 1947 tot aan zijn dood in 1976, naar hem is de Craeybeckxtunnel (1981) genoemd, alsook het documentatiecentrum in het Middelheimpark)

Gisteren nog vandaag

Jos Schippers stierf in 1950 (diverse bronnen, Le Soir IllustrĂ© en Wikipedia, foto’s uit 1948)

Gisteren nog vandaag

75 jaar geleden, de Amerikaanse actrice Patricia Roc maakt reclame voor zeep van het merk Lux (oktober 1948).

Patricia Roc werd geboren als Felicia Miriam Ursula Herold in New York in 1915, maar verhuisde op jonge leeftijd naar Engeland met haar moeder.

Ze begon haar carrière als model en theateractrice, en maakte haar filmdebuut in 1938 in The Rebel Son.

Ze speelde in meer dan 40 films, waaronder Millions Like Us, Love Story, The Wicked Lady en Canyon Passage.

Ze stond bekend om haar schoonheid, charme en veelzijdigheid als actrice. Ze werkte samen met bekende regisseurs en acteurs, zoals Alfred Hitchcock, James Mason, Stewart Granger en Dirk Bogarde.

Ze trouwde drie keer, haar eerste echtgenoot was Murray Laing. Dit huwelijk eindigde vijf jaar later in 1944.

Daarna trouwde ze met de Franse cameraman André Thomas. Dit huwelijk duurde tot de dood van André Thomas in 1954.

Haar derde huwelijk was met zakenman Walter Reif, een huwelijk van meer dan tweeëntwintig jaar tot aan zijn dood in 1986.

Ze had ook verschillende affaires, onder andere met de Amerikaanse acteur Ronald Reagan.

Ze leed aan depressie en alcoholisme, en stierf in 2003 op 87-jarige leeftijd aan een longontsteking.

Vandaag 75 jaar geleden, voetbalinterland tussen BelgiĂ« en Frankrijk in het Heizelstadion (nu Koning Boudewijnstadion) te Brussel (17 oktober 1948)

Het was de 28e keer dat beide landen elkaar ontmoetten op het voetbalveld.

Gisteren nog vandaag

De wedstrijd eindigde in een 3-3 gelijkspel, na een spannende en spectaculaire strijd. Beide teams lieten zien dat ze over veel talent en aanvallende kracht beschikten, maar ook dat ze kwetsbaar waren in de verdediging.

Gisteren nog vandaag

De doelpunten werden gescoord door Coppens, Mermans en Mees voor België, en Baratte, Piantoni en Flamion voor Frankrijk.

Het publiek genoot van het hoge niveau en de sportiviteit van de spelers, die elkaar na afloop hartelijk feliciteerden.

Vandaag 75 jaar geleden, inhuldiging van het standbeeld van generaal Emile Storms in Elsene (17 oktober 1948).

Dit ging samen met verschillende demonstraties om de veertigste verjaardag van de annexatie van Congo bij België en de twintigste verjaardag van de Vereniging van Koloniale Veteranen te vieren.

Op het Square de Meeus (voorheen Square de l’Industrie, en is een plein en park in de Leopoldswijk in Brussel.) werd de buste van generaal Storms, oprichter van Pala en architect van de slavernijcampagne, op zijn basis teruggeplaatst.

De vorige buste van deze man werden tijdens de oorlog door de Duitsers verwijderd om te gebruiken als grondstop voor de oorlogsindustrie.

Toen kreeg die man nog steeds lof voor zijn strijd tegen de slavernij en beschreef men hem in de Belgische pers als de bevrijder van de Congolese bevolking. Dit gezien zijn jacht op plaatselijke slavendrijvers.

Generaal Storms was een Belgische militair die vooral bekend is om zijn rol in de kolonisatie van Congo.

Hij werd geboren in 1840 in Antwerpen en trad in 1859 toe tot het Belgische leger.

Hij nam deel aan verschillende veldtochten in Europa en Afrika, waaronder de Frans-Duitse Oorlog, de Mahdi-opstand in Soedan en de Congolese verovering van Leopold II.

Generaal Storms en Lusinga Lwangombe waren dan ook twee belangrijke figuren in de koloniale geschiedenis van Congo.

Storms was een Belgische militair die in 1884 de opdracht kreeg om het gebied rond het Tanganyikameer te veroveren en te pacificeren.

Lusinga werd rond 1840 geboren in Buluba, het land ten noordoosten van Lubanda, bewoond door de oostelijke Luba.

Op een gegeven moment schijnt Lusinga Unyanyembe, bij Tabora in het huidige Tanzania, te hebben bezocht, waar hij zich bewust werd van de waarde die aan slaven en ivoor werd gehecht.

Hij bewapende zich en was de eerste die vuurwapens gebruikte in de streek ten westen van het Tanganyikameer.

Met deze superieure bewapening versloeg hij al snel de stamhoofden van de regio Kaap Tembwe, een belangrijk punt in de handelsoversteek van het Tanganyikameer, en vestigde zich daar in een versterkt dorp.

Nadat hij de plaatselijke bevolking door slavenarbeid had uitgedund, en onder druk van andere slavendrijvers, verhuisde hij naar een nieuwe basis op twee dagen lopen van Lubanda in het Mugandja-gebergte, aan de oevers van de Muswe, een zijrivier van de Lufuko.

Aan het eind van zijn leven had Lusinga zestig vrouwen.

Deze leverden nuttige arbeidskrachten voor landbouwwerkzaamheden, waardoor Lusinga zijn rijkdom nog verder zag toenemen.

Hij stond ook bekend om zijn verzet tegen de Europese indringers.

De confrontatie tussen Storms en Lusinga vond plaats op 4 december 1884, toen Storms met een kleine troepenmacht de heuvel bestormde waar Lusinga zijn versterkte dorp had gebouwd.

Na een kort gevecht werd Lusinga gedood en onthoofd door Storms, die zijn schedel als trofee meenam naar Europa. Toen hij terugkeerde, gaf hem aan de antropoloog Émile HouzĂ©, die een verhandeling over het onderwerp schreef waarin hij de “degeneratie” in de schedel zag.

De schedel wordt nog steeds bewaard in het Koninklijk Museum voor Midden-Afrika in Tervuren.

Storms liet ook het dorp platbranden en nam veel vrouwen en kinderen gevangen.

Deze gewelddadige actie maakte een einde aan de onafhankelijkheid van de Tabwa en opende de weg voor de Belgische kolonisatie van het gebied.

Hij stond bekend als een meedogenloze en ambitieuze leider, die geen genade toonde voor de inheemse bevolking.

Hij was verantwoordelijk voor talrijke wreedheden, zoals het afhakken van handen, het verbranden van dorpen en het uitbuiten van dwangarbeiders.

Hij werd door sommigen beschouwd als een held en door anderen als een schurk.

In 1895 keerde hij terug naar België, waar hij werd bevorderd tot luitenant-generaal en lid werd van de Senaat. Hij overleed in 1918 in Brussel.

Zijn standbeeld staat sinds 1923 in het Meeûssquare in Elsene, maar is al jaren het onderwerp van controverse en protesten.

Sommigen willen het standbeeld verwijderen of aanpassen, omdat het een symbool is van het koloniale verleden en het lijden van de Congolezen.

Anderen willen het standbeeld behouden of beschermen, omdat het een deel is van de Belgische geschiedenis en cultuur.

Sinds hij in 2018 burgemeester van Elsene werd, maakte Christophe Doulkeridis (Ecolo) duidelijk dat hij het beeld, een kopie van het marmeren origineel uit 1906 van Marnix D’Haveloose, wilde verwijderen.

De plannen raakten in een stroomversnelling door de Black Lives Matter-protesten.

“Het zou een vergissing zijn om alles te verwijderen, maar het zou ook een vergissing zijn om niets te verwijderen,” aldus de burgemeester. “Hier hebben we ervoor gekozen om de buste te verwijderen van iemand die bekendstond voor zijn barbaarsheid, iemand die hoofden afhakte.

De buste hoort niet meer thuis op het voetstuk waarop ze werd geplaatst,” aldus Doulkeridis.

“De opfrissing van het geheugen gebeurt op verschillende bevoegdheidsniveaus, zowel federaal als gewestelijk.

Ook onze gemeente Elsene neemt haar verantwoordelijkheid op in deze zaak en voert op initiatief van burgemeester Christos Doulkeridis dit laakbaar historisch personage af,” zegt Romain De Reusme, PS-fractieleider in het schepencollege.

Al in 2020 diende de gemeente een aanvraag van stedenbouwkundige vergunning in om de buste van luitenant-generaal Storms en de sokkel op de Meeûssquare af te breken.

Daarvoor moest onder andere een volledige historische analyse gemaakt worden van de square om de oorspronkelijke samenstelling te bepalen.

Gezien de originele buste in 1943 werd gestolen door de Duitsers en vervangen door een marmeren kopie, behoort de buste niet tot het oorspronkelijk beschermd geheel.

De Koninklijke Musea voor Schone Kunsten van België en het Museum van Elsene hebben aangeboden om het standbeeld te ontvangen en in zijn historische context te plaatsen.

In afwachting van een beslissing zal het door de gemeente in bewaring worden gehouden.

Wat betreft Lusinga Lwangombe, die krijgt nu alle positieve aandacht en heeft in de emblematische Grote Rotonde in het vernieuwde Afrikamuseum, een beeld gekregen in 2020, ontworpen door de Congolese kunstenaar Aimé Mpane dat de schedel van chef Lusinga voorstelt.